Kolba destylacyjna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kolba destylacyjna – zmodyfikowana kolba okrągłodenna, używana do destylacji. Kolby destylacyjne posiadają rurkę boczną, która służy do odprowadzania par wrzącej cieczy do chłodnicy. Dzięki temu stosowanie nasadki destylacyjnej przestaje być konieczne.

Kolby destylacyjne różnią się między sobą przede wszystkim położeniem rurki odprowadzającej pary. Do destylacji cieczy o niskiej temperaturze wrzenia, należy używać kolb z wysoko osadzoną rurką, zaś odwrotnie w przypadku cieczy wysokowrzących^[1]. Oprócz prostych kolb destylacyjnych spotyka się też dwuszyjne kolby Claisena^[1], stosowane głównie do destylacji pod zmniejszonym ciśnieniem^[2], czasem połączone z kolumną typu Vigreux. Do destylacji cieczy w ilości do 3 ml można zastosować małe gruszkowe kolby destylacyjne spojone z chłodnicą^[3].

• Piotr Kowalski: Laboratorium chemii oganicznej. Techniki pracy i przepisy bhp. Warszawa: WNT Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2004, s. 46-47. ISBN 83-204-3498-9.
• Arthur Israel Vogel: Preparatyka organiczna. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1984, s. 116-117,127. ISBN 978-83-204-3152-0.