Kolej Wilhelma – Wikipedia, wolna encyklopedia

Linia kolejowa

Wilhelmsbahn AG

Dane podstawowe

Przebieg Legenda eksploatowana / istniejąca   zlikwidowana / rozebrana lub planowana kolej metro lub kolej lekka stacja kolejowa/stacja metra przystanek stacja bez ruchu pasażerskiego ładownia, posterunek ruchu itp przystanek częściowo używany koniec linii odcinek odcinek w tunelu odcinek na estakadzie wiadukt most tunel pod wodą zmiana kilometrażu granica państwowa / inna mijanka przejazd kolejowo-drogowy przeprawa promowa     odcinek zelektryfikowany   Koźle - Racibórz - Bogumin

Kolej Wilhelma (Wilhelmsbahn AG) – zbudowana w latach 1842–1847 linia kolejowa Koźle – Racibórz – Bogumin, odgałęzienie Kolei Górnośląskiej, fragment pierwszego połączenia kolejowego Berlin – Wiedeń.

Pierwotnie dla linii przewidywana była nazwa Kolej Kozielsko-Bogumińska. Z uwagi na poparcie, udzielone inicjatywie budowy linii przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma IV, wdzięczni akcjonariusze postanowili jednak ją zmienić, upamiętniając zarazem imię króla w nazwie kolei^[1]. Koncesja na budowę linii została udzielona w maju 1844.

Daty otwarcia poszczególnych odcinków:

• 1 stycznia 1846 Kędzierzyn – Racibórz
• 1 maja 1847 Racibórz – Chałupki
• 1 września 1848 Chałupki – Bogumin.

W późniejszym okresie kolej wybudowała kolejne linie: w 1855^[2] linię Racibórz – Głubczyce, a w latach 1855-1858 linię Nędza – Ligota z imponującym tunelem koło Czernicy o długości 727 m, przebitym na głębokość do 28 m pod szczytem wzgórza.

W 1869 linia kolejowa została wykupiona przez Kolej Górnośląską, a następnie wraz z nią wcielona do pruskich kolei państwowych w 1886 r.