Kolmex (biurowiec) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kolmex
Ilustracja
Biurowiec Kolmex od strony ul. Towarowej
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. Grzybowska 80/82

Typ budynku

biurowo-usługowy

Styl architektoniczny

dekonstruktywizm

Architekt

Tadeusz Spychała przy współpracy Janiny Chrzanowskiej-Neykoff, Andrzeja Kapuścika, Grzegorza Keplera, Hermana Kittela i Herberta Swobody

Inwestor

PHZ Kolmex

Kondygnacje

9 (8 naziemnych i 1 podziemna)

Powierzchnia użytkowa

14 435 m²

Rozpoczęcie budowy

1990

Ukończenie budowy

1992

Pierwszy właściciel

PHZ Kolmex

Obecny właściciel

Kolmex Inwest

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kolmex”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kolmex”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kolmex”
Ziemia52°14′01,864″N 20°58′58,408″E/52,233851 20,982891
Strona internetowa

Kolmex, pierwotna nazwa Kolmex. Centrum Handlowo-Usługowe – budynek biurowo-usługowy znajdujący się na warszawskiej Woli przy ul. Grzybowskiej 80/82.

Jeden z pierwszych nowoczesnych budynków biurowych wzniesionych w Warszawie po 1989. Został zaprojektowany przez Tadeusza Spychałę przy współpracy Janiny Chrzanowskiej-Neykoff, Andrzeja Kapuścika, Grzegorza Keplera, Hermana Kittela i Herberta Swobody[1]. Reprezentuje umiarkowany dekonstruktywizm inspirowany twórczością Franka Gehry'ego[2].

Ośmiopiętrowy budynek na planie kwadratu z dziedzińcem przykrytym szklanym dachem wzniesiono w latach 1990–1992. Biurowiec zajmuje narożnik skrzyżowania ulic Grzybowskiej i Towarowej, jednak boczne ściany od strony wschodniej i północnej pozostawiono ślepe z uwagi na spodziewane zabudowanie w przyszłości przylegających do niego działek.

Budynek był nominowany do I edycji konkursu „Życie w Architekturze” na najlepszy budynek Warszawy 1989–1995[3].

Obecny właściciel rozważa rozbiórkę budynku i wybudowanie w jego miejscu wieżowca[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Marta Leśniewska: Architektura w Warszawie 1989-2001. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2002, s. 82. ISBN 83-908950-5-6.
  2. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 160. ISBN 83-908950-1-3.
  3. Finaliści. Życie w Architekturze I edycja. Najlepszy Budynek Warszawy 1989-1995. architektura.muratorplus.pl. [dostęp 2014-02-23].
  4. Michał Wojtczuk: Oryginalny biurowiec do rozbiórki. W zamian wieżowiec. warszawa.gazeta,pl, 06.07.2013. [dostęp 2014-02-24].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 160. ISBN 83-908950-1-3.