Kolonizacja w Polsce – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kolonizacja w Polsce – zasiedlanie bezludnych lub słabo zaludnionych terenów Polski. Najwcześniejsza kolonizacja polegała na osiedlaniu jeńców. Od XI w. prowadzona „Obyczajem wolnych gości”.

Od XII w. osiedlanie kolonistów pochodzenia flamandzkiego, walońskiego i niemieckiego; nasilenie w końcu XII i I poł. XIII w.; od połowy XVI do XVIII w. kolonizacja holenderska; pod koniec XVIII i XIX w.; planowa kolonizacja niemiecka organizowana przez rządy zaborcze w czasie II wojny światowej.

• Ostsiedlung
• Kolonizacja na prawie niemieckim
• kolonizacja fryderycjańska, kolonizacja józefińska
• niemieckie nazwy polskich miejscowości
• Bambrzy
• język wilamowski
• kolonizacja wołoska, Wołosi w Polsce

• Zygmunt Jaślar, Haczów, niezwykła osada szwedzko-niemiecka”. Jasło 1938 [Hanshau, eine eigenartige schwedisch-dt. Siedlung] Jessel 1938.