Konfederacja słucka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konfederacja słucka – konfederacja zawiązana 20 marca 1767 roku w Słucku przez szlachtę prawosławną i kalwińską Wielkiego Księstwa Litewskiego dla poparcia żądań Katarzyny II w sprawie równouprawnienia innowierców. Marszałkiem został Jan Jerzy Grabowski. Wspierana przez oddziały wojsk rosyjskich gen. Iwana Nummersa^[1], przyczyniła się do destabilizacji Rzeczypospolitej, zawiązania konfederacji radomskiej i upadku części reform sejmu konwokacyjnego.

Większość jej postulatów została uwzględniona w Traktacie Warszawskim, która przywracała prawa polityczne i swobody religijne innowierców, zachowując wszakże państwowy charakter rzymskiego katolicyzmu w państwie i zakaz jego porzucania na rzecz innych wyznań.

Postulat wspierania polskich innowierców znajdował się jako punkt tajny we wszystkich traktatach sojuszniczych rosyjsko-pruskich od roku 1730.^[2]

Papież Klemens XIII zaniepokojony popieraniem przez Rosję konfederacji słuckiej i zagrożeniem praw Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Obojga Narodów powołał w połowie 1767 roku Kongregację do Spraw Polskich^[3].

Zobacz też

Konfederacja toruńska

Przypisy

↑ Aleksander Kraushar, Książę Repnin i Polska, t. I, Warszawa 1900, s. 254.
↑ Zofia Zielińska, Polska w okowach „systemu północnego” 1763-1766, Kraków 2012, s. 53.
↑ Wojciech Kęder, Kryzys wokół sprawy dysydenckiej a sprawa suwerenności Rzeczypospolitej w latach 1764-1767, w: Rzeczpospolita wielu wyznań, Kraków 2004, s. 371-372.

Bibliografia

konfederacja słucka, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2010-07-08] .

[1] Aleksander Kraushar, Książę Repnin i Polska, t. I, Warszawa 1900, s. 254.

[2] Zofia Zielińska, Polska w okowach „systemu północnego” 1763-1766, Kraków 2012, s. 53.

[3] Wojciech Kęder, Kryzys wokół sprawy dysydenckiej a sprawa suwerenności Rzeczypospolitej w latach 1764-1767, w: Rzeczpospolita wielu wyznań, Kraków 2004, s. 371-372.

[1]

[2]

[3]