Konflikt naczyniowo-nerwowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konflikt naczyniowo-nerwowy, spięcie naczyniowo-nerwowe (ang. neurovascular conflict) – mechanizm patogenetyczny leżący u podstaw wielu schorzeń neurologicznych i układowych. Do zjawiska konfliktu naczyniowo-nerwowego dochodzi, gdy wystąpi nieprawidłowa konfiguracja anatomiczna naczyń krwionośnych (głównie tętnic, rzadziej żył) i nerwów czaszkowych. Uważa się, że zmiana objętości naczynia spowodowana jego tętnieniem prowadzi do przewlekłego drażnienia nerwu i wywoływania w nim nieprawidłowych pobudzeń.

Kliniczne manifestacje konfliktu naczyniowo-nerwowego prawdopodobnie obejmują część przypadków następujących stanów:

• neuralgii trójdzielnej,
• szumów usznych,
• połowiczego kurczu twarzy,
• neuralgii językowo-gardłowej,
• pierwotnego nadciśnienia tętniczego.

• Mirosław Ząbek: Konflikt naczyniowo-nerwowy. W: Zarys neurochirurgii. Mirosław Ząbek (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1999, s. 383-400.