Konstanty Kułagowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konstanty Kułagowski
„Rabin”, „Rareż”
Ilustracja
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

10 marca 1898
Chmielnik

Data i miejsce śmierci

23 czerwca 1977
Łódź

Przebieg służby
Lata służby

od 1914

Siły zbrojne

Armia Krajowa

Jednostki

Komenda Główna AK

Stanowiska

szef wydziału

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
powstanie warszawskie

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Grób Konstantego Kułagowskiego na Starym Cmentarzu w Łodzi

Konstanty Kułagowski, ps. „Rabin”, „Rareż” (ur. 10 marca 1898 w Chmielniku, zm. 23 czerwca 1977 w Łodzi) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10 marca 1898 w Chmielniku, w rodzinie Stanisława, urzędnika, i Kazimiery z Żelawskich[1]. Od 1907 roku uczył się w Szkole Handlowej w Kielcach i należał tam do tajnego skautingu oraz „Zarzewia”.

23 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich jako szeregowiec w 1 pułku piechoty, a następnie jako telefonista w Oddziale Telegraficznym 1 pułku piechoty[2]. Uczestniczył w kursie oficerskim w Zambrowie. Po kryzysie przysięgowym internowany w obozie w Szczypiornie, a następnie w Łomży, zwolniony z internowania w lipcu 1918 roku.

W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 7 pułku ułanów, gdzie ukończył podoficerski kurs karabinów maszynowych i został zastępcą dowódcy plutonu. W okresie od września 1919 do kwietnia 1920 uczestniczył w kursie dla uczniów żołnierzy przy Dowództwie Okręgu Generalnym „Lwów”, gdzie uzyskał świadectwo maturalne. Na porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 października 1920 roku. Po powrocie z kursu został dowódcą plutonu w szwadronie karabinów maszynowych 7 pułku ułanów, następnie był oficerem broni i oficerem gazowym pułku i ponownie dowódcą plutonu karabinów maszynowych. We wrześniu 1923 roku został adiutantem pułku, a następnie kolejno dowódcą plutonu, oficerem ewidencyjno-personalnym pułku, oficerem gazowym. Po ukończeniu kursu w Centralnej Szkole Strzelań w Toruniu w kwietniu 1927 roku pełnił obowiązki dowódcy szwadronu w 7 pułku ułanów. 2 kwietnia 1929 roku awansował na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. W okresie od października 1929 do czerwca 1930 roku skończył kurs dowódców szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, gdzie odbywa następnie staż[4]. W grudniu 1930 roku został dowódcą plutonu w 10 pułku strzelców konnych, a w kwietniu 1931 roku wrócił do 7 pułku ułanów na stanowisko dowódcy szwadronu.

W styczniu 1933 roku przeniesiony do Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie na stanowisko kierownika Referatu Wyszkolenia Kawalerii[5]. Od lipca 1933 roku dowodził szwadronem KOP „Iwieniec”, a od października tego roku szwadronem KOP „Hnilice Wielkie”. Od sierpnia do listopada 1934 roku był słuchaczem kursu doskonalącego w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, a po jego ukończeniu został dowódcą szwadronu zapasowego 8 pułku ułanów w Krakowie, którym dowodził do 1939 roku. Na majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku.

W sierpniu 1939 roku został dowódcą dywizjonu rozpoznawczego Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej i na jego czele walczył w kampanii wrześniowej.

Po zakończeniu walk przez brygadę uniknął niewoli i w październiku 1939 roku wrócił do Warszawy, gdzie wstąpił do SZP, później kolejno Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. W 1941 roku został komendantem Obwodu Śródmieście Okręgu Warszawa AK, funkcję tę pełnił do marca 1944 roku. W tym czasie rozkazem z dnia 11 listopada 1942 roku został awansowany na podpułkownika.

W kwietniu 1944 roku objął funkcję szefa Wydziału Zrzutów Oddziału V Łączności Komendy Głównej AK, którą pełnił do upadku powstania warszawskiego.

Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do Polski i zamieszkał w Łodzi, gdzie pracował w Wojewódzkim Biurze Projektów. Był także długoletnim, zasłużonym członkiem Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy.

Zmarł 23 czerwca 1977 roku w Łodzi. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi. Osierocił syna Andrzeja, magistra inżyniera, zatrudnionego wówczas w Pracowni TM-2 Zakładu Projektowania i Konstrukcji Galwanizerni i Lakierni[6].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. Kolekcja ↓, s. 4.
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 107.
  4. Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 64, 86.
  5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 95.
  6. „Dziennik Popularny” nr 143 z 27 czerwca 1977 roku, s. 2.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921, s. 1448.
  8. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 197.
  10. a b c Kolekcja ↓, s. 3.
  11. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937, s. 8.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 241.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • Tadeusz Łaszczewski, Konstanty Kułagowski [1].
  • Konstanty Kułagowski, Powstańcze biogramy, Muzeum Powstania Warszawskiego [2].