Konstytucja Republiki Indonezji – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konstytucja Republiki Indonezji – najważniejszy akt prawny (ustawa zasadnicza) Republiki Indonezji, uchwalony 18 sierpnia 1945 roku. Składa się z preambuły, 37 artykułów, 3 postanowień tymczasowych oraz 2 postanowień dodatkowych. Jest jedną z najkrótszych, pod względem treści, obowiązujących konstytucji na świecie[1].

Rozdziały

[edytuj | edytuj kod]
  • I. Forma państwa i suwerenność
  • II. Ludowe Zgromadzenie Doradcze
  • III. Władza wykonawcza
  • IV. Naczelna Rada Doradcza
  • V. Ministrowie
  • VI. Władze regionalne
  • VII. Ludowa Izba Reprezentantów
  • VIIA. Rada Reprezentantów Regionów
  • VIIB. Wybory powszechne
  • VIII. Finanse
  • VIIIA. Państwowa Izba Kontroli
  • IX. Władza sądownicza
  • IXA. Terytorium państwa
  • X. Obywatele i mieszkańcy
  • XA. Prawa człowieka
  • XI. Religia
  • XII. Obrona kraju i bezpieczeństwo
  • XIII. Edukacja i kultura
  • XIV. Gospodarka narodowa i dobra społeczne
  • XV. Flaga narodowa, język, godło i hymn
  • XVI. Zmiana konstytucji

Zasady ustrojowe państwa

[edytuj | edytuj kod]

Najważniejsze zasady ustrojowe ustawa zasadnicza Indonezji zostały zapisane w rozdziale I konstytucji. Rozdział ten zawiera tylko jeden artykuł podzielony na trzy ustępy podkreślające zasady naczelne:

  • zasada państwa jednolitego;
  • zasadę republikańskiej formy sprawowania władzy;
  • zasadę suwerenności ludu;
  • zasadę demokratycznego państwa.

Zmiana konstytucji

[edytuj | edytuj kod]

Indonezyjska konstytucja należy do tzw. konstytucji sztywnych, co wiąże się z przeprowadzeniem szczególnej procedury w przypadku zmian[2]. Zmiana konstytucji następuje na mocy szczególnego aktu prawnego noszącego nazwę: Poprawka do Konstytucji Republiki Indonezji z 1945 r. (Perubahan Undang-Undang Negara Republik Indonesia Tahun 1945). Akt taki może być jedynie uchwalony przez Ludowe Zgromadzenie Doradcze, składające się z obu izb indonezyjskiego parlamentu. Prawo inicjatywy przysługuje co najmniej 1/3 członków Ludowego Zgromadzenia Doradczego. Projekt taki musi być złożony na piśmie oraz jasno określać, które artykuły podlegają zmianie, wraz z uzasadnieniem. Poprawka jest przyjmowana przez Ludowe Zgromadzenie Doradcze większością bezwzględną, przy obecności co najmniej 2/3 deputowanych. Konstytucja zawiera przy tym wyraźny zakaz zmiany przepisów dotyczących formy jednolitego państwa (art. 35 ust. 5).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. G. Kuca, Indonezja, [w:] S. Bożyk, M. Grzybowski (red.), Systemy Ustrojowe Państw Współczesnych, (red.), Białystok 2012, s. 473.
  2. Tamże, s. 474.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • S. Bożyk, M. Grzybowski (red.), Systemy Ustrojowe Państw Współczesnych, Białystok 2012.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]