Konwencja w sprawie dyskryminacji w zatrudnieniu i wykonywaniu zawodu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konwencja w sprawie Dyskryminacji w Zatrudnieniu i Wykonywania Zawodu – konwencja nr 111 Międzynarodowej Organizacji Pracy.

Została uchwalona przez Konferencję Ogólną MOP 25 czerwca 1958 roku w Genewie. Weszła w życie 15 czerwca 1960 roku^[1]. Zarejestrowana przez Sekretariat ONZ 17 czerwca 1960^[2] zgodnie z art. 102 Karty ONZ. Jest jedną z ośmiu fundamentalnych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy^[3]. Konwencja zobowiązuje państwa członkowskie do opracowania i prowadzenia polityki krajowej zmierzającej do likwidacji wszelkich form dyskryminacji w zatrudnieniu oraz wprowadzającej w życie zasadę równych szans i równego traktowania na rynku pracy^[4].

Konwencja została ratyfikowana przez 173 ze 187 państw członkowskich MOP^[5]. Nie ratyfikowały jej: Birma, Brunei, Japonia, Malezja, Malediwy, Oman, Singapur, Wyspy Marshalla, Wyspy Salomona, Surinam, Tajlandia, Timor Wschodni, Tuvalu i Stany Zjednoczone^[6]. Polska ratyfikowała Konwencję 8 maja 1961 roku^[7].

Uzupełnieniem jest Konwencja nr 156 dotycząca równości szans i traktowania pracowników obu płci mających obowiązki rodzinne z 1981 r.^[8]

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Przypisy

↑ Konwencja Nr 111 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu przyjęta w Genewie dnia 25 czerwca 1958 r.. Międzynarodowa Organizacja Pracy. [dostęp 2012-03-23]. (pol.).
↑ United Nations Treaty Series t. 362, poz. 187, nr 5181, ss. 31 – 40
↑ Conventions and Recommendations. Międzynarodowa Organizacji Pracy. [dostęp 2012-03-23]. (ang.). Przyjęta przez MOP w 1998 r. Deklaracja dotycząca fundamentalnych zasad i praw w pracy zawiera katalog podstawowych praw pracowników. Definiuje ona cztery obszary fundamentalnych praw przysługujących człowiekowi w świecie pracy. Prawa te zawarte są w ośmiu fundamentalnych konwencjach MOP. Są to: a) wolność zrzeszania się i prawo do rokowań zbiorowych: Konwencje Nr 87 dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych z 1948 r. oraz Konwencja Nr 98 dotycząca stosowania zasad prawa organizowania się i rokowań zbiorowych z 1949 r., b) zakaz wszystkich form pracy przymusowej i obowiązkowej: Konwencja Nr 29 dotycząca pracy przymusowej z 1930 r. oraz Konwencja Nr 105 dotycząca zniesienia pracy przymusowej z 1957 r., c) skuteczna likwidacja pracy dzieci: Konwencja Nr 138 dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia z 1973 r. oraz Konwencja Nr 182 dotycząca zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminacji pracy dzieci z 1999 r. d) likwidacja dyskryminacji w dziedzinie zatrudnienia i wykonywania zawodu: Konwencja Nr 100 dotycząca jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za prace jednakowej wartości z 1951 r. oraz Konwencja Nr 111 dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu z 1958 r. (Międzynarodowa Organizacja Pracy)
↑ Agnieszka Grzybek: Prawa kobiet w dokumentach ONZ. Warszawa: Ośrodek Informacji Kobiecych – OŚKa, 1996, s. 204. ISBN 83-909820-2-1.
↑ Lista stron (ang.)
↑ Lista. W razie braku ratyfikacji według artykułu 19.5. e) Konstytucji MOP każde państwo-strona Organizacji powinno składać Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy, w terminach określonych przez Radę Administracyjną, sprawozdania o stanie swego ustawodawstwa i praktyki w sprawach stanowiących przedmiot konwencji, wyszczególniając, w jakiej mierze wprowadzono w życie postanowienia konwencji (lub planowanym jest wprowadzenie) w drodze ustawodawczej, administracyjnej, umów zbiorowych lub w jakiejkolwiek innej wskazując, jakie trudności stoją na przeszkodzie ratyfikacji takiej konwencji bądź ratyfikację tę opóźniają. Równe traktowanie jest jednym z celów Organizacji (Deklaracja filadelfijska, pkt. II) i obowiązuje wszystkich jej członków.
↑ Oświadczenie Rządowe z 23 czerwca 1961 r. w sprawie ratyfikacji Konwencji nr 111 (Dz.U. 1961 nr 42 poz. 219)
↑ Teksty oryginalne, przekład polski

[1] Konwencja Nr 111 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu przyjęta w Genewie dnia 25 czerwca 1958 r.. Międzynarodowa Organizacja Pracy. [dostęp 2012-03-23]. (pol.).

[2] United Nations Treaty Series t. 362, poz. 187, nr 5181, ss. 31 – 40

[3] Conventions and Recommendations. Międzynarodowa Organizacji Pracy. [dostęp 2012-03-23]. (ang.). Przyjęta przez MOP w 1998 r. Deklaracja dotycząca fundamentalnych zasad i praw w pracy zawiera katalog podstawowych praw pracowników. Definiuje ona cztery obszary fundamentalnych praw przysługujących człowiekowi w świecie pracy. Prawa te zawarte są w ośmiu fundamentalnych konwencjach MOP. Są to: a) wolność zrzeszania się i prawo do rokowań zbiorowych: Konwencje Nr 87 dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych z 1948 r. oraz Konwencja Nr 98 dotycząca stosowania zasad prawa organizowania się i rokowań zbiorowych z 1949 r., b) zakaz wszystkich form pracy przymusowej i obowiązkowej: Konwencja Nr 29 dotycząca pracy przymusowej z 1930 r. oraz Konwencja Nr 105 dotycząca zniesienia pracy przymusowej z 1957 r., c) skuteczna likwidacja pracy dzieci: Konwencja Nr 138 dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia z 1973 r. oraz Konwencja Nr 182 dotycząca zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminacji pracy dzieci z 1999 r. d) likwidacja dyskryminacji w dziedzinie zatrudnienia i wykonywania zawodu: Konwencja Nr 100 dotycząca jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za prace jednakowej wartości z 1951 r. oraz Konwencja Nr 111 dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu z 1958 r. (Międzynarodowa Organizacja Pracy)

[4] Agnieszka Grzybek: Prawa kobiet w dokumentach ONZ. Warszawa: Ośrodek Informacji Kobiecych – OŚKa, 1996, s. 204. ISBN 83-909820-2-1.

[5] Lista stron (ang.)

[6] Lista. W razie braku ratyfikacji według artykułu 19.5. e) Konstytucji MOP każde państwo-strona Organizacji powinno składać Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy, w terminach określonych przez Radę Administracyjną, sprawozdania o stanie swego ustawodawstwa i praktyki w sprawach stanowiących przedmiot konwencji, wyszczególniając, w jakiej mierze wprowadzono w życie postanowienia konwencji (lub planowanym jest wprowadzenie) w drodze ustawodawczej, administracyjnej, umów zbiorowych lub w jakiejkolwiek innej wskazując, jakie trudności stoją na przeszkodzie ratyfikacji takiej konwencji bądź ratyfikację tę opóźniają. Równe traktowanie jest jednym z celów Organizacji (Deklaracja filadelfijska, pkt. II) i obowiązuje wszystkich jej członków.

[7] Oświadczenie Rządowe z 23 czerwca 1961 r. w sprawie ratyfikacji Konwencji nr 111 (Dz.U. 1961 nr 42 poz. 219)

[8] Teksty oryginalne, przekład polski

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]