Kornel Bogotko – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kornel Bogotko
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1892
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

9 stycznia 1960
Toruń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1935, 1939–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Kwatera Główna 4 Dywizji Piechoty

Stanowiska

komendant KG

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-czechosłowacka
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Waleczności (Austro-Węgry)
Multimedia w Wikimedia Commons

Kornel Bogotko (ur. 25 stycznia 1892 w Stanisławowie, zm. 9 stycznia 1960 w Toruniu) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 stycznia 1892 w Stanisławowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Mikołaja, kierownika warsztatów kolejowych, i Albiny z Wenclów[1][2]. Od 1910 należał do „Zarzewia”, Polskich Drużyn Strzeleckich i Drużyn Bartoszowych[1]. W 1912 w rodzinnym mieście zdał egzamin dojrzałości[1].

W 1913 został wcielony do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej[2]. W następnym roku ukończył szkołę oficerów rezerwy w stopniu kadeta–aspiranta oficerskiego[1]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 20 pułku piechoty Obrony Krajowej[1][3][4]. 1915 pod Gajami został ranny[1]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916[5][6]. W 1918 awansował na porucznika[1].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 20 pp[7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1437. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Później został przeniesiony do 73 pułku piechoty w Katowicach[9][10][11]. 2 kwietnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1929 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 33. lokatą[12]. W lipcu tego roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu[13]. W sierpniu 1929 został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do batalionu podchorążych rezerwy piechoty nr 9 w Berezie Kartuskiej na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu[14]. Później został przesunięty na stanowisko batalionu[1]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 63 pułku piechoty w Toruniu na stanowisko dowódcy batalionu[15]. W marcu 1932 został przeniesiony na stanowisko komendanta placu w Tarnopolu[16][17]. Obowiązki służbowe łączył z działalnością społeczną w Lidze Morskiej i Kolonialnej[1]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI, a z dniem 1 listopada tego przeniesiony w stan spoczynku[18][1]. Mieszkał w Toruniu przy ul. Św. Jerzego 44[1].

W 1939 został powołany do służby czynnej i wyznaczony na stanowisko komendanta Kwatery Głównej 4 Dywizji Piechoty[2]. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej[2]. Przebywał w Oflagu VII B Eichstätt, a następnie w Oflagu VII A Murnau[19]. 14 maja 1946, po powrocie do Polski, został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Toruń[2]. Mieszkał z rodziną w Toruniu przy ul. Rybackiej 9/11[2].

W latach 1948–1955 poddany był kontroli operacyjnej przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego[20].

Zmarł 9 stycznia 1960 w Toruniu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Garnizonowym (sektor F, rząd 3, grób 13)[21].

Był żonaty z Jadwigą z Ostrowskich, miał dwóch synów: Jerzego (1925–1993) i Witolda Tadeusza (ur. 17 października 1933) oraz córkę Hannę[1][2].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Kornel Bogotko. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.60-5074 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-07].
  2. ↑ a b c d e f g h Kornel Bogotko. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.16251 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-08].
  3. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 64, jako Bokotko Kornel.
  4. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 293, jako Bokotko Kornel.
  5. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 64.
  6. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 107.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 80, 561.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 62.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 334, 417.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 294, 360.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 87, 193.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 105.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 188.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929, s. 294.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 296.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 234.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34, 509.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 90.
  19. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-06-08].
  20. ↑ Inwentarz archiwalny IPN. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-06-07].
  21. ↑ Kornel Bogotko. URBITOR Sp. z o.o. Cmentarze Komunalne w Toruniu. [dostęp 2024-06-07].
  22. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 107, 293.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kornel_Bogotko&oldid=73955947”