Kronika polsko-węgierska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kronika polsko-węgierska – kronika zachowana w kilku łacińskich polskich rękopisach. Odkryta przez Joachima Lelewela w 1811 r. w rękopisie Sędziwoja z Czechła zachowanym w bibliotece poryckiej Tadeusza Czackiego^[1]. Przyjmuje się, że została spisana po 1222 roku przez kogoś znajdującego się prawdopodobnie w kręgu węgierskiej kancelarii królewskiej. Dzieło opisuje dzieje Węgrów do wyjścia z praojczyzny po panowanie króla Władysława I Świętego. Kronika przytaczana w Polsce ok. 1254 roku w okresie kanonizacji św. Stanisława ze Szczepanowa.

Przypisy

↑ WojciechW. Kętrzyński WojciechW., O kronice węgiersko-polskiej: (Vita sancti Stephani, regis Ungariae, ungarico-polona), Akademia Umiejętności, 1897 [dostęp 2017-04-03] .

Bibliografia

Stanisław A. Sroka, Wokół kontaktów dawnych ziem węgierskich z Polską w średniowieczu, Bydgoszcz 2002, s. 29.
Żywot św. Stefana króla Węgier czyli Kronika węgiersko-polska, przeł., wstępem i komentarzami opatrzył Ryszard Grzesik, Wydawnictwo DiG, Warszawa 2003., ISBN 83-7181-276-0
Legenda Maior Sancti Regis Stephani [online], www.thelatinlibrary.com [dostęp 2017-04-03] .

Linki zewnętrzne

Kronika Węgierska. Warszawa: 1823. (pol. • łac.)..

[1] WojciechW. Kętrzyński WojciechW., O kronice węgiersko-polskiej: (Vita sancti Stephani, regis Ungariae, ungarico-polona), Akademia Umiejętności, 1897 [dostęp 2017-04-03] .

[1]