Krucjaty Billy’ego Grahama pod Południowym Krzyżem (1959) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krucjaty Billy’ego Grahama pod Południowym Krzyżem – seria kampanii ewangelizacyjnych (inaczej krucjaty) amerykańskiego ewangelisty Billy’ego Grahama przeprowadzonych w Australii i Nowej Zelandii w 1959 roku. Określane są zwykle mianem The 1959 South Cross Crusades. Była to najdłuższa seria spotkań ewangelizacyjnych przeprowadzona przez Grahama poza granicami Stanów Zjednoczonych[1]. Trwała 16 tygodni, od 15 lutego do 31 maja, uczestniczyły w niej wszystkie protestanckie kościoły z wyjątkiem dwóch ewangelikalnych ugrupowań, przybyło na nią ponad 3 miliony ludzi.

Przygotowania

[edytuj | edytuj kod]

Pomysł przeprowadzenia krucjaty w Australii powstał w roku 1954, kiedy Graham spotkał się z anglikańskim arcybiskupem Sydney, Howardem Mowll (zmarł w 1958), podczas spotkania Światowej Rady Kościołów w Evanston[2][3]. W 1955 roku duchowieństwo z Australii wystosowało wstępne zaproszenie do Grahama, potwierdzone w 1957 podczas nowojorskiej krucjaty[3]. Graham wysłał Jerry’ego Beavana, pracownika BGEA, by pojechał do Australii i Nowej Zelandii dla oceny sytuacji[3]. Beavan odwiedził takie australijskie miasta jak: Melbourne, Sydney, Adelajda, Canberra, Perth i Brisbane, gdzie spotkał się z przywódcami kościołów. W miastach tych mieszkała wówczas ponad połowa mieszkańców Australii[3].

W trakcie trwania przygotowań w 1958 roku Howard Guinness wydał pamflet „I Object To Billy Graham”, w którym sprzeciwiał się przyjazdowi Grahama do Australii. Pamflet zarzucał, że Graham eksportuje amerykanizm i będzie nawracał na amerykańską religię[4].

W przygotowaniach do krucjaty zaangażowanych było 9400 osób, dwukrotnie więcej niż w Nowym Jorku (1957), ale mniej niż w Los Angeles (1963), kiedy do przygotowań włączyły się 23 tysiące osób[2]. We wszystkich miastach, do których miał przybyć Graham zorganizowano serię spotkań modlitewnych. W samym Sydney zorganizowano 5000 grup modlitewnych. Zakładano komitety, których zadaniem było dotarcie do wszystkich grup społecznych, od lekarzy i studentów po Aborygenów i Maorysów[1].

W krucjacie nie wzięli udziału zielonoświątkowcy oraz Stowarzyszenie Niezależnych Ewangelikalnych Kościołów (FIEC)[5]. Zielonoświątkowcy zorganizowali własną krucjatę w 1956 roku, przy udziale innego amerykańskiego ewangelisty, Orala Robertsa[6]. Oral Roberts został negatywnie odebrany w Australii i z tego powodu organizatorzy obawiali się, że może to mieć wpływ na mniejsze zainteresowanie krucjatą Grahama. Brano pod uwagę możliwość, że Graham będzie przemawiał do audytorium liczącego 4 tysiące ludzi[7].

Przebieg krucjat

[edytuj | edytuj kod]
Adelajda, widok na Continental Hall, na którym głosił Graham

Niektóre z krucjat przebiegały w kilku miejscach jednocześnie, a Graham korzystał z pomocy innych ewangelistów (zwłaszcza w Nowej Zelandii). W Auckland ewangelistą był Grady Wilson, w Wellington – Leighton Ford, a w Christchurch – Joseph Blinco, Graham głosił tam jedynie na zakończenie każdej z tych krucjat. W Adelajdzie ewangelistą był Joseph Blinco, Graham głosił na trzech ostatnich spotkaniach, w Perth ewangelistą był Grady Wilson, Graham głosił na dwóch ostatnich spotkaniach, w Brisbane ewangelistą był Leighton Ford, Graham głosił na trzech ostatnich spotkaniach[8].

Pierwsze spotkanie odbyło się 15 lutego 1959 w Melbourne[9]. Najbardziej uroczystym było ostatnie spotkanie także w Melbourne[10]. Odbyło się 15 marca na Cricket Ground. Według oficjalnych źródeł zgromadziło się wtedy 143 tysiące ludzi[10]. Królowa Elżbieta II wysłała swego reprezentanta, gubernatora stanu Wiktoria, który czytał Biblię, a prezydent Eisenhower przesłał swoje pozdrowienia[10]. Tematem kazania był komunizm. Graham uznał go za największe zagrożenie XX wieku[10] i oświadczył, że komunizm nigdy nie zawładnie światem[11].

Największe spotkanie odbyło się w Sydney. Według zespołu Grahama na Cricket Ground zgromadziło się 150 tysięcy ludzi[12][13], a ponadto ponad milion ludzi słuchało transmisji drogą radiową[14].

Z Australii Graham udał się do Europy. W Paryżu spotkał swoją żonę. W Londynie chciał zorganizować konferencję prasową, ale brytyjscy dziennikarze nie przejawiali większego zainteresowania tym, co się stało na antypodach. Spacerując z żoną w Hyde Parku, widząc wiele obejmujących się par, „poczuł się jak w sypialni” i to „wydarzenie” spotkało się z zainteresowaniem ze strony brytyjskiej prasy. Zachowanie Grahama było omawiane w brytyjskim parlamencie. Kilka dni później spotkał się z królową Elżbietą II w Pałacu Buckingham i opowiedział jej o swojej pracy w Australii[15].

Miejsca krucjat
  • Melbourne – 15 lutego-15 marca, 719 tysięcy uczestników
  • Hobart – 16 marca, 25 tysięcy uczestników
  • Launceston – 17 marca, 12 tysięcy uczestników
  • Auckland – 29 marca-4 kwietnia, 163 tysięcy uczestników
  • Wellington – 30 marca-5 kwietnia, 59 tysięcy uczestników
  • Christchurch – 1-8 kwietnia, 133 tysięcy uczestników
  • Sydney – 12 kwietnia-10 maja, 980 tysięcy uczestników
  • Canberra – 28 kwietnia, 25 tysięcy uczestników
  • Adelajda – 13-26 maja, 253 tysięcy uczestników[a]
  • Perth – 15-22 maja, 106 800 uczestników
  • Brisbane – 17-31 maja, 246 tysięcy uczestników[8]

Rezultat

[edytuj | edytuj kod]

Przeprowadzonych zostało w sumie 114 spotkań ewangelizacyjnych[16]. Graham w samym tylko Sydney głosił do 980 tysięcy ludzi[17]. Liczba uczestników we wszystkich miastach wyniosła ponad 3 miliony (nie licząc radiosłuchaczy)[16][18]. Religia stała się w Australii jednym z najważniejszych tematów i gościła na pierwszych stronach gazet[19]. Ponad 130 tysięcy Australijczyków, tj. prawie 2% ówczesnej australijskiej populacji, zadedykowało swoje życie Chrystusowi[12]. Przestępczość w Sydney spadła o 50%. W latach 1960–1961 konsumpcja piwa w Australii była o 10% niższa w stosunku do lat 1958-1959[20]. Po II wojnie światowej w Australii szybko zaczęła wzrastać liczba urodzeń pozamałżeńskich, w latach 1955-1965 liczba ta niemal się podwoiła, jednak w roku 1960 wzrosła tylko o 0,6%[21].

Liczba uczestników w Nowej Zelandii została oceniona na 335 tysięcy, a 15 982 zadedykowało swoje życie Chrystusowi[22]. Spośród kościołów największym beneficjentem krucjat byli baptyści, do których przyłączyło się 11,6% nawróconych. Podobna liczba osób przyłączyła się do prezbiterian, jednak prezbiterianie stanowili 10,7% australijskiej populacji, podczas gdy baptyści zaledwie około 2%. Wzrosła liczba członków kościoła anglikańskiego i metodystycznego. Wielu przyszłych liderów australijskich kościołów nawróciło się podczas krucjat roku 1959. Należą do nich Peter Jensen, Philip Jensen i Bruce Ballantine-Jones z anglikańskiego kościoła w Sydney[23]. Peter Jensen w 2001 został arcybiskupem Sydney[24]. Do innych znanych konwertytów należy Ron Baker, późniejszy lider baptystyczny oraz Graeme Emerson Bell, ojciec australijskiego jazzu[25]. Krucjaty wzmocniły fundamentalne skrzydło protestanckich kościołów[23].

Graham odwiedził Australię także w 1968, 1969 i 1979 roku[15]. Nową Zelandię odwiedził w 1969 roku[26]. W 1996 krucjatę w Sydney oraz innych australijskich miastach poprowadził Franklin Graham[15]. W 2009 roku, z okazji pięćdziesięciolecia, BGEA wydało film na DVD upamiętniający krucjatę roku 1959. Film wylicza najbardziej znane osoby nawrócone podczas krucjaty i dowodzi, że krucjata nadała australijskiemu Kościołowi nowy kształt[18].

Oceny

[edytuj | edytuj kod]

Jeszcze zanim Graham przybył do Australii zastępca przewodniczącego komitetu krucjatowego i duchowny prezbiteriański zapowiadał, że po zakończeniu krucjaty będzie się mówiło, że jeszcze żaden człowiek w historii nie głosił Ewangelii do tylu osób w jednym miejscu i tak krótkim czasie[17]. Podczas trwania krucjaty felietonista z Melbourne, Eric Baume, zastanawiał się czym Graham różni się od australijskich ewangelistów i dlaczego jego sukcesy są większe[19].

8 października na Uniwersytecie w Sydney Graham zapytany o to czy krucjata zapoczątkowała przebudzenie w Australii odpowiedział, że oceny można będzie dokonać po 30 latach[27].

Krucjatę tę uznano za najbardziej efektywne głoszenie Ewangelii w historii Australii. Zaowocowała ona nieprzerwanym wzrostem australijskich kościołów przez następne 15 lat, wiele z utworzonych wtedy grup biblijnych przetrwało 35 lat i więcej[28]. Środowiska ewangelikalne oceniły, że Australia w roku 1959 była o krok od autentycznego duchowego przebudzenia[29]. Stuart Piggin, historyk ruchu ewangelikalnego w Australii ocenił, że Graham nie powstrzymał upadku wartości chrześcijańskich (czyli dechrystianizacji Australii), a jedynie przyhamował ten proces[20].

Graham odwiedził Australię jeszcze trzykrotnie, jednak podczas żadnej z wizyt nie odniósł takiego sukcesu, jak w roku 1959. John Russell w 2002 roku ocenił, że sukces roku 1959 był wynikiem powojennego głodu w Australii za wszystkim, co amerykańskie[25].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W Adelajdzie wygłosił kazanie na temat The Home. To samo kazanie wygłosił w Narodowej Katedrze w Waszyngtonie po 11 września 2011.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Taki, jaki jestem 2010 ↓, s. 371.
  2. ↑ a b Pollock 1966 ↓, s. 265.
  3. ↑ a b c d Taki, jaki jestem 2010 ↓, s. 370.
  4. ↑ Guinness 1958 ↓.
  5. ↑ Piggin 1989 ↓, s. 11.
  6. ↑ Piggin 1989 ↓, s. 6, 11.
  7. ↑ Zwartz 2004 ↓.
  8. ↑ a b The 1959 South Cross Crusades ↓.
  9. ↑ Taki, jaki jestem 2010 ↓, s. 373.
  10. ↑ a b c d Wirt i A Personal Look ↓, s. 60.
  11. ↑ Wirt i A Personal Look ↓, s. 61.
  12. ↑ a b Smith 2007 ↓.
  13. ↑ Pollock 1966 ↓, s. 271.
  14. ↑ Taki, jaki jestem 2010 ↓, s. 376.
  15. ↑ a b c Taki, jaki jestem 2010 ↓, s. 380.
  16. ↑ a b Wirt i A Personal Look ↓, s. 63.
  17. ↑ a b Pollock 1966 ↓, s. 267.
  18. ↑ a b Karl Faase, Remembering '59: Billy Graham's Legacy - 50 Years On BGEA
  19. ↑ a b Taki, jaki jestem 2010 ↓, s. 378.
  20. ↑ a b Piggin 1989 ↓, s. 29.
  21. ↑ Piggin 1989 ↓, s. 28.
  22. ↑ Text of the Final Press ↓.
  23. ↑ a b Piggin 2008 ↓.
  24. ↑ Peter Jensen, Archbishop of Sydney ↓.
  25. ↑ a b radionational ↓.
  26. ↑ BG Crusade Chronology ↓.
  27. ↑ Powell 1960 ↓.
  28. ↑ Cross Faith Ministry ↓.
  29. ↑ Piggin 1989 ↓, s. 1-5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krucjaty_Billy’ego_Grahama_pod_Południowym_Krzyżem_(1959)&oldid=74288391”