Krzyczewski – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kryczewski – polski herb szlachecki, według K. Niesieckiego i J. Ostrowskiego odmiana herbu Radwan. Według S. Uruskiego autorzy ci nazywają go odmianą mylnie.
Opis herbu
[edytuj | edytuj kod]Krzyczewski (Krzyczewski I u Ostrowskiego):
W polu czerwonem biała chorągiew kościelna o dwóch polach, przeszyta srebrną strzałą bez opierzenia rozdartą, żeleźcem na dól. W koronie ptak z pierścieniem w dziobie.
Według J. Ostrowskego istniała odmiana herbu, określana jako Krzyczewski II:
W polu czerwonem złota chorągiew kościelna o dwóch polach z góry na dól przeszyta srebrną strazałą bez opierzenia rozdartą. W koronie trzy pióra strusie.
Herbowni
[edytuj | edytuj kod]Krzyczewski (Krzyczowski, Kryczewski, Krzeczowski), Krzeczanowski (Kreczanowski).
Ostrowski nie podaje czy herbem Krzyczewski II posługiwały się jakieś inne rodziny niż herbem Krzyczewski I.
Znani herbowni
[edytuj | edytuj kod]- Krzyczewski Kierdiej, z chorążiego sędzia ziemski brzeski 1568, deputat do korekty statuta litewskiego 1569.
- Krzyczewski Krzysztof, deputat na Trybunał Litewski 1618, sędzia ziemski brzeski 1631.
- Krzyczewski Stanisław (jako prawosławny: Michał), rotmistrz husarski, brał udział w walkach przeciw Szwedom, Kozakom i Tatarom, pułkownik kozacki czehryński 1643, w powstaniu Chmielnickiego pułkownik kijowski i hetman nakaźny, poległ 1649 w bitwie pod Łojowem.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- K. Niesiecki: Herbarz Polski. Wydał J.-N. Bobrowicz. Lipsk: 1839-1849. T. 5, 8.
- S. Uruski: Rodzina: herbarz szlachty polskiej. Warszawa: 1911. T. 8.
- J. Ostrowski: Księga Herbowa Rodów Polskich.
- A. Boniecki: Herbarz Polski. T. 11.
- V. Lypynsky: Participation of Nobility in the Great Ukrainian Revolution Under the Command of Hetman Bohdan Khmelnytsky. Philadelphia, Pennsylvania: 1980. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Herb Krzyczewski I z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
- Herb Krzyczewski II z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla