Lampa spustowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lampa spustowa ((ang.) trigger tube)^[1] – lampa gazowana z zimną katodą, w której zapłon wyładowania pomiędzy katodą i anodą jest inicjowany za pomocą elektrody zapłonowej zwanej starterem. Lampa ta jest zwykle wypełniona mieszaniną neonu i argonu. Napięcie zapłonowe startera wynosi 80 – 150 V, a prąd wyładowania katoda – starter wynosi kilkadziesiąt mikroamperów. Lampy spustowe stosowane były w układach zliczających, przekaźnikowych, sygnalizacyjnych itp.
W Polsce (PRL) produkowano lampy spustowe o oznaczeniach PZ1, PZ2, PZ2E.

• Bohdan Paszkowski (red.), Poradnik Inżyniera Elektronika, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Wydanie I, Warszawa 1971
• Leonard Niemcewicz, Lampy elektronowe i półprzewodniki, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Wydanie III poprawione i uzupełnione, Warszawa 1968

• Dane katalogowe lampy spustowej GTE175M produkcji angielskiej (ang.)