Las ochronny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Las ochronny to las pełniący (wyłącznie lub dodatkowo) funkcje pozaprodukcyjne związane z ochroną gruntów, wód, infrastruktury oraz terenów zamieszkanych przez człowieka i zagrożonych skutkami zjawisk żywiołowych, np. powodzią. Na koniec 2006 roku łączna powierzchnia lasów ochronnych w Polsce wynosiła 3456 tysięcy ha, w tym w Lasach Państwowych 3349 tysięcy ha (47,5% powierzchni leśnej bez rezerwatów), w lasach prywatnych 80 tysięcy. ha (5%), a w lasach gminnych 27 tysięcy ha (32%).

Lasy te spełniają funkcje:

  • lasów glebochronnych i wodochronnych (zabezpieczających gleby przed erozją i wysuszeniem jak również zabezpieczające cieki, zbiorniki wodne i wododziały),
  • lasów klimatycznych - chroniących mikroklimat obszarów urbanistycznych i przemysłowych,
  • lasów rekreacyjno-wypoczynkowych spełniających rolę wypoczynkową dla ludzi,
  • lasów uzdrowisko-klimatycznych - chroniących warunki i obszary uzdrowiskowe.

Lasy ochronne, zgodnie z zapisami w ustawie o lasach, mogą być uznane lasy, które:

  • określane często jako glebochronne;
    chronią glebę przed zmywaniem lub wyjałowieniem, powstrzymują usuwanie się ziemi, obsypywanie się skał lub lawin,
    ograniczają powstawanie lub rozprzestrzenianie się lotnych piasków,
  • określane często jako wodochronne;
    chronią zasoby wód powierzchniowych i podziemnych, regulują stosunki hydrologiczne w zlewni oraz na obszarach wododziałów,
  • gdzie zakładane są na przykład parki narodowe;
    stanowią drzewostany nasienne lub ostoje zwierząt i stanowiska roślin podlegających ochronie gatunkowej,
    mają szczególne znaczenie przyrodniczo-naukowe,
  • określane jako strefy zieleni wysokiej, lasy krajobrazowe, rekreacyjno-wypoczynkowe;
    mają szczególne znaczenie dla obronności i bezpieczeństwa państwa, (np. poligony),
    są trwale uszkadzane wskutek działalności przemysłu,
    są położone:
    w granicach administracyjnych miast i w odległości do 10 km od granic administracyjnych miast liczących ponad 50 tys. mieszkańców,
    w strefach ochronnych wokół sanatoriów i uzdrowisk,
  • z przeważająca funkcją wodo- i glebochronną oraz przeciwwietrzną.
    są położone w strefie górnej granicy lasów,

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]