Leczenie zachowawcze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leczenie zachowawcze – leczenie, które posługuje się odpowiednimi lekami (farmakoterapia) i nieinwazyjnymi metodami terapeutycznymi w celu opanowania chorób m.in. internistycznych, zakaźnych, skórnych, wenerycznych^[1]. Obejmuje m.in. fizykoterapię, fizjoterapię, terapię zajęciową, psychoterapię, rehabilitację i.in. oraz programy edukacyjne dla pacjentów w zakresie stylu życia (dieta, aktywność fizyczna itp.)^[2].

Zobacz też

Przypisy

↑ Włodzimierz Kryszewski: Encyklopedia Powszechna PWN tom 2. Warszawa: PWN, 1984, s. 696. ISBN 83-01-00000-7.
↑ Tadeusz Rożniatowski: Mała encyklopedia medycyny tom 2. Wyd. 4. Warszawa: PWN, 1988, s. 583. ISBN 83-01-08835-4.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1] Włodzimierz Kryszewski: Encyklopedia Powszechna PWN tom 2. Warszawa: PWN, 1984, s. 696. ISBN 83-01-00000-7.

[2] Tadeusz Rożniatowski: Mała encyklopedia medycyny tom 2. Wyd. 4. Warszawa: PWN, 1988, s. 583. ISBN 83-01-08835-4.

[1]

[2]