Lee Calhoun – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lee Calhoun
Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1933
Laurel

Data i miejsce śmierci

21 czerwca 1989
Erie

Wzrost

185 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
złoto Melbourne 1956 lekkoatletyka
(bieg na 110 m przez płotki)
złoto Rzym 1960 lekkoatletyka
(bieg na 110 m przez płotki)
Igrzyska panamerykańskie
srebro Chicago 1959 bieg na 110 m przez płotki

Lee Quincy Calhoun (ur. 23 lutego 1933 w Laurel, w stanie Missisipi, zm. 21 czerwca 1989 w Erie, w Pensylwanii[1]) – amerykański lekkoatleta płotkarz, dwukrotny mistrz olimpijski.

Jako student North Carolina Central University zdobył akademickie mistrzostwo Stanów Zjednoczonych (NCAA) w 1956 w biegu na 110 metrów przez płotki i w 1957 w biegu na 120 jardów przez płotki[2]. Był również mistrzem USA (AAU) w biegu na 110 metrów przez płotki w 1956 i 1959 oraz w biegu na 120 jardów przez płotki w 1957[3], a także halowym mistrzem w biegu na 60 jardów przez płotki w 1956 i 1957[4].

Na igrzyskach olimpijskich w 1956 w Melbourne został niespodziewanym mistrzem w biegu na 110 metrów przez płotki, poprawiając swój rekord życiowy w finale o prawie sekundę. Na mecie minimalnie wyprzedził swego kolegę z reprezentacji Jacka Davisa dzięki wypadowi (techniki tej nauczył się właśnie od Davisa). Pobił w tym biegu rekord olimpijski wynikiem 13,5 s[1].

W 1958 Calhoun został pozbawiony praw amatorskich za przyjęcie podarunków w programie telewizyjnym „Bride and Groom”. Odzyskał je rok później[1]. W 1959 był drugi w biegu na 110 metrów przez płotki na igrzyskach panamerykańskich w Chicago (wyprzedził go Hayes Jones)[5]. 21 sierpnia 1960 w Bernie wyrównał należący do Martina Lauera rekord świata w biegu na 110 metrów przez płotki wynikiem 13,2 s.[6], a następnie jako pierwszy w historii obronił tytuł na tym dystansie na igrzyskach olimpijskich w Rzymie (potem to osiągnięcie powtórzył tylko Roger Kingdom)[1].

Po zakończeniu wyczynowego uprawiania sportu pracował jako trener.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Lee Calhoun [online], olympedia.org [dostęp 2021-06-26] (ang.).
  2. ↑ NCAA Division I Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-06-26] (ang.).
  3. ↑ United States Championships (Men 1943–) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-06-26] (ang.).
  4. ↑ United States Indoor Championships (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-06-26] (ang.).
  5. ↑ Pan American Games [online], GBRAthletics [dostęp 2021-06-26] (ang.).
  6. ↑ Progression of IAAF World Records. 2015 Edition [online], IAAF, s. 120 [dostęp 2021-06-26] (ang.).
Mistrzowie olimpijscy w lekkoatletyce (bieg na 110 metrów przez płotki)
Mistrzowie Stanów Zjednoczonych w biegu na 110 metrów przez płotki
1876–1878
New York Athletic Club
1879–1888
NAAAA
1888–1979
Amateur Athletic Union
1980–1992
The Athletics Congress
od 1993
Mistrzostwa USA

Portal:Lekkoatletyka

  1. ↑ a b W 1888 odbyły się mistrzostwa NAAAA i AAU
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Oznacza lata, w których mistrzostwa były również eliminacjami do igrzysk olimpijskich, w innych latach były to odrębne imprezy
Biegi na 120 jadrów (109,728 metra) rozgrywano w latach – 1876–1927, 1929–1931, 1953–1955, 1957–1958, 1961–1963, 1965–1967, 1969–1971; Flaga obok nazwiska oznacza narodowość zwycięzcy, inną niż amerykańska
Halowi mistrzowie Stanów Zjednoczonych w biegu na 60 metrów przez płotki
1910–1979
Amateur Athletic Union
1980–1992
The Athletics Congress
od 1993
Mistrzostwa USA

Portal:Lekkoatletyka

  1. ↑ Nie rozegrano
Dystansy zmieniały się z biegiem lat. W latach 1910–1932 i 1941/1942 biegano na dystansie: 70 jardów (64,008 m), 1933–1939 – 65 metrów, 1942–1986 – 60 jardów (54,864 m), 1987–1990 – 55 metrów, od 1991 – 60 metrów. Zawody miały charakter otwarty, co oznaczało, że mogli w nich występować zawodnicy z innych krajów.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lee_Calhoun&oldid=74786833”