Legenda o wielbłądzicy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Salih i wielbłądzica Boga.

Legenda o wielbłądzicy, Wielbłądzica Boga (arab.) نَـاقـة الله - opowiadanie zawarte w Koranie traktujące o wielbłądzicy zesłanej przez Boga ludowi Samud w Hegra - dzisiejszym Mada’in Salih, mieście położonym na północ od Medyny.

Tradycja islamska

[edytuj | edytuj kod]
W Koranie wspomniane jest, że wydarzenie z legendy o wielbłądzicy związane jest z Al-Hidżr, współcześnie utożsamianym z Hegrą, na cześć proroka Saliha nazwaną Mada'in Salih.

Według koranicznego przekazu prorok Salih został zesłany do wyznających politeizm mieszkańców miejscowości, a tam wzywał ich do nawrócenia i ostrzegał by nie zabijali wielbłądzicy[1]. Prorok chciał by lud Samud przyjął wiarę w jedynego Boga, zaś wielbłądzica miała być dla nich znakiem[2]. Salih przykazał im zostawić ją w spokoju by się pasła, w przeciwnym bowiem razie dosięgnie ich kara[3]. Zapewniał ich, iż nie żąda od nich żadnej nagrody i tylko Bóg wynagrodzi jego trudy[4]. Oni jednak nie posłuchali Saliha, podcięli jej ścięgna i zabili ją[5], a następnie spadł na nich boży gniew i wygubił lud Samud[6]. Mieszkańcy uznali proroka za kłamcę i wyszli z założenia, że napomnienie nie mogło zostać dane tylko jednemu człowiekowi[7]. Legenda ta jest często powtarzana w Koranie. Między innymi w surze siódmej, jedenastej, piętnastej, dwudziestej szóstej i dziewięćdziesiątej pierwszej. Wzięła się ona najprawdopodobniej z folkloru arabskiego. Nie ma w niej nawiązań biblijnych, choć można ją porównać do innych, podobnych historii z Koranu, jak na przykład wezwanie do nawrócenia Egipcjan przez Mojżesza.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Koran, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1986, s. 316.
  2. Koran, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1986, s. 270.
  3. Koran, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1986, s. 190.
  4. Koran, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1986, s. 446.
  5. SURA 91 – SŁOŃCE – Koran po polsku [online], e-koran.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  6. Koran, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1986, s. 885.
  7. Koran, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1986, s. 638.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]