Legenda o wielbłądzicy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Legenda o wielbłądzicy, Wielbłądzica Boga (arab.) نَـاقـة الله - opowiadanie zawarte w Koranie traktujące o wielbłądzicy zesłanej przez Boga ludowi Samud w Hegra - dzisiejszym Mada’in Salih, mieście położonym na północ od Medyny.

Według koranicznego przekazu prorok Salih został zesłany do wyznających politeizm mieszkańców miejscowości, a tam wzywał ich do nawrócenia i ostrzegał by nie zabijali wielbłądzicy^[1]. Prorok chciał by lud Samud przyjął wiarę w jedynego Boga, zaś wielbłądzica miała być dla nich znakiem^[2]. Salih przykazał im zostawić ją w spokoju by się pasła, w przeciwnym bowiem razie dosięgnie ich kara^[3]. Zapewniał ich, iż nie żąda od nich żadnej nagrody i tylko Bóg wynagrodzi jego trudy^[4]. Oni jednak nie posłuchali Saliha, podcięli jej ścięgna i zabili ją^[5], a następnie spadł na nich boży gniew i wygubił lud Samud^[6]. Mieszkańcy uznali proroka za kłamcę i wyszli z założenia, że napomnienie nie mogło zostać dane tylko jednemu człowiekowi^[7]. Legenda ta jest często powtarzana w Koranie. Między innymi w surze siódmej, jedenastej, piętnastej, dwudziestej szóstej i dziewięćdziesiątej pierwszej. Wzięła się ona najprawdopodobniej z folkloru arabskiego. Nie ma w niej nawiązań biblijnych, choć można ją porównać do innych, podobnych historii z Koranu, jak na przykład wezwanie do nawrócenia Egipcjan przez Mojżesza.

• Bahira
• Legendy koraniczne

• Koran, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1986, tłum. Józef Bielawski.