Leon Rutkowski-Koczur – Wikipedia, wolna encyklopedia
Zdjęcie Leona Rutkowskiego-Koczura z wniosku odznaczeniowego Virtuti Militari | |
major saperów | |
Data i miejsce urodzenia | 28 czerwca 1893 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | 2 Pułk Saperów |
Stanowiska | dowódca batalionu saperów |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Późniejsza praca | urzędnik |
Odznaczenia | |
Leon Rutkowski-Koczur, także jako Leon Koczur bądź Leon Koczur-Rutkowski (ur. 28 czerwca 1893 w Krakowie, zm. 1940 w Kijowie) – major saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, urzędnik samorządowy II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 28 czerwca 1893 roku w Krakowie, w rodzinie Wojciecha i Katarzyny z Witosów[1]. Do roku 1911 uczęszczał do gimnazjum w Krakowie, następnie do wyższej szkoły sztygarów w Reichenhall[2]. Edukację ukończył z tytułem technika[3] .
Od 1913 roku należał do Polskich Drużyn Strzeleckich, organizator 54 drużyny w Prądniku Czerwonym. W czasie I wojny światowej służył w 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich, następnie w Korpusie Wschodnim. Był 3-krotnie ranny. Uczestniczył w bitwie pod Kaniowem, w której został wzięty do niemieckiej niewoli[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, od grudnia 1918 do 1932 służył w Wojsku Polskim. W 1921 ożenił się z Marią z Żebrowskich. Od marca do czerwca 1921 roku był dowódcą batalionu zapasowego saperów Nr II w Puławach. W 1922 był przydzielony do 2 pułku saperów także w Puławach. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 43. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[4]. Od 1922 roku pełnił obowiązki dowódcy XXVI batalionu saperów w Sandomierzu[5][6]. 17 czerwca 1925 roku został przeniesiony do 2 pułku Saperów Kaniowskich w Puławach[7]. 25 października 1926 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy XIII batalionu saperów w Równem[8][9]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[10]. Od 1 marca do 1 września 1928 roku był słuchaczem I pięciomiesięcznego kursu doskonalenia oficerów sztabowych saperów przy Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie[11]. 6 lipca 1929 roku otrzymał przeniesienie do dowództwa 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa saperów[12]. 18 czerwca 1930 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[13]. Od 3 listopada do 31 grudnia 1930 roku był przydzielony do Komendy Garnizonu i Placu miasta stołecznego Warszawy[14]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15].
Jako major przeniesiony w stan spoczynku rozpoczął służbę w administracji państwowej. W latach 1932–1935 był radcą ministerialnym w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych[2]. Od 3 sierpnia 1935 pełnił funkcję wicestarosty powiatu wołkowyskiego[16] i z tego stanowiska na początku listopada 1936 został mianowany na urząd starosty powiatu horodeńskiego[17][18]. Do 1939 zamieszkiwał w Horodence.
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej 1939 i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 42/333 oznaczony numerem 2554; dosłownie określony jako Leon Rutkowski)[19]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 roku Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
W 1947 roku w Sądzie Grodzkim w Bystrzycy Kłodzkiej, na wniosek Marii Rutkowskiej, zostało wszczęte postępowanie o uznanie za zmarłego Leona Koczur-Rutkowskiego, urodzonego 27 czerwca 1893 roku w Krakowie, zaginionego od roku 1939, sygn. akt Zg 37/47. W 1953 roku Sąd Powiatowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie wszczął, na wniosek Marii Rutkowskiej, postępowanie o uznanie za zmarłego Leona Koczur-Rutkowskiego[20].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[2]
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[21]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę[2]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Datę urodzenia 28 czerwca 1893 podały publikacje wojskowe. Dzień 27 czerwca 1893 podano w Monitorze Polskim z 1948, natomiast w Monitorze Polskim z 1953 roku podano datę 29 czerwca 1893 roku oraz imię matki Leona Rutkowskiego-Koczura - Michalina.
- ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 145. [dostęp 2021-08-02].
- ↑ Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 231.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 880, 907.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 804, 830.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 323.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 379.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 570, 594.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 185. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 391.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 195.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 201.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 26.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 350, 852.
- ↑ Janusz Mierzwa Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 2, wyd. LTW, Łomianki 2022, s. 138.
- ↑ Mianowanie starosty horodeńskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 256 z 6 listopada 1936.
- ↑ Z ostatnich dni. Nowy starosta powiatowy w Horodence. „Wschód”, s. 6, Nr 29 z 10 listopada 1936.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 81. [dostęp 2015-06-17].
- ↑ Monitor Polski Nr B-53 z 8 czerwca 1953 roku, s. 318 [1].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Leon Koczur. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2018-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-19)].
- Leon Rutkowski-Koczur – profil na stronie Zaginieni 1939-45. zaginieni1939-45.pl. [dostęp 2015-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-18)].