French
DeutschLeon Silicki – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 pułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 12 stycznia 1876 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 21 kwietnia 1954 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | komendant PKU |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
       | |
Leon Silicki (ur. 12 stycznia 1876 w Petersburgu, zm. 21 kwietnia 1954 w Piszu) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 12 stycznia 1876 w Petersburgu, w rodzinie Kazimierza, urzędnika kolejowego i Karoliny z Sobańskich[1][2][3].
25 czerwca 1919 został wyznaczony na stanowisko dowódcy IX Brygady Piechoty, na czele której walczył na wojnie z Ukraińcami, a później wojnie z bolszewikami[4][5]. 13 maja 1920 objął dowództwo VII Brygady Piechoty[6]. 28 października 1920 został zwolniony ze stanowiska dowódcy brygady oddany do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych, a 22 listopada tego roku wyznaczony na stanowisko instruktora piechoty w Centrum Wyszkolenia 2 Armii w Grodnie[4]. 6 maja 1921 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z warunkowym zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, z rónoczesnym zaliczeniem do Rezerwy armii i powołaniem do służby czynnej[7] oraz przydzielony do VII Brygady Piechoty, a ewidencyjnie do 38 pułku piechoty[8][9]. 13 września 1921 został odkomenderowany na kurs komendantów powiatowych komend uzupełnień[4]. 20 października 1921, po ukończeniu kursu, został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Czortków, lecz już 10 listopada tego roku przeniesiony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard[4]. Później został przeniesiony macierzyście do 67 pułku piechoty z pozostawieniem na stanowisku komendanta PKU Starogard[10][11]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 41. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[13]. Mieszkał w Starogardzie przy ul. Skarszewskiej 2[1][14]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Starogard. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15]. 16 października 1936 przeprowadził się do Wilna i zamieszkał przy ul. Ciasnej 3 m. 6[16]. Jesienią 1945 wyjechał z Wilna i osiedlił się w Piszu[17].
Zmarł 21 kwietnia 1954 w Piszu i został pochowany na tamtejszym cmentarzu komunalnym przy ul. Spokojnej[18][19].
Był żonaty z Katarzyną z Wołonkowiczów (ur. 24 listopada 1877, zm. 11 maja 1962), z którą miał dwóch synów: Włodzimierza (ur. 15 lipca 1905, zm. 18 kwietnia 1975) i Mikołaja (ur. 1 grudnia 1907)[20][21][19].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6691 – 10 maja 1922[22][1]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938[23]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[24]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[24]
- Medal Zwycięstwa[24]
- Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami – 29 listopada 1916[25]
- Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 7 maja 1916[25]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Kolekcja ↓, 1.
- ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 66.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-07]..
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, 4.
- ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 83.
- ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 85.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 21 maja 1921, s. 953.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921, s. 1008.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 129.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 317, 395, 1479.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 282, 339, 1348.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927, s. 37, 44.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 887.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 1011.
- ↑ Kolekcja ↓, 9.
- ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 90.
- ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 92.
- ↑ a b śp. LEON SILICKI. Administrator Sp. z o. o.. [dostęp 2022-12-07]..
- ↑ Kolekcja ↓, 2.
- ↑ Knyżewski 2019 ↓, s. 70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 czerwca 1922, s. 457, jako płk Leon Sulicki.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, 3.
- ↑ a b Памяти героев ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Silicki Leon. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.41-3116 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jakub Knyżewski. Leon Silicki (1876−1954). Życiorys oficera armii carskiej, formacji wschodnich i Wojska Polskiego. „Niepodległość i Pamięć”. 3 (67), 2019. Warszawa: Muzeum Niepodległości w Warszawie. ISSN 1427-1443.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Силицкий Леон Казимирович. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2022-12-07]. (ros.).