Limfopenia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Limfopenia, limfocytopenia – stan zmniejszenia liczby limfocytów we krwi obwodowej poniżej 1000/μl[1]. Zwykle jest spotykana w pierwszej fazie chorób infekcyjnych, sytuacjach stresowych (po operacjach, wysiłkach fizycznych, w ciąży). Występuje także po stosowaniu leków cytostatycznych, ACTH lub kortykosteroidów. Jest także stwierdzana w AIDS, gruźlicy, hipermagnezemii, chorobie Hodgkina, mocznicy, zespołach popromiennych, a także w zespołach wstrząsowych (np. przy wstrząsie anafilaktycznym).

Rodzaje limfopenii

[edytuj | edytuj kod]
  • Limfopenię wrodzoną (łac. Lymphocytopenia congenita) – jest wynikiem wrodzonego niedorozwoju utkania limfatycznego.
  • Limfocytopenię nabytą (łac. Lymphocytopenia acquisita vel symptomatica) – nabyta niewydolność utkania limfatycznego.

Przyczyny limfopenii

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Kazimierz Janicki, Hematologia, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2001, ISBN 83-200-2431-5, OCLC 749768198.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne, tom II. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-069-8.