Lot falowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lot falowy – w szybownictwie lot z wykorzystaniem „noszeń falowych” – prądów wznoszących w atmosferze o przekroju rozległych fal powstających w szybko przemieszczającej się masie powietrza (wietrze) za przeszkodą górską, lub uskokiem terenowym. W szczególnych warunkach fale powietrzne mogą powstawać także nad płaskim terenem na skutek dużych różnic prędkości i kierunku wiatru na różnych wysokościach.

Zjawisko powstawania noszeń falowych jest podobne do powstawania fal w rzece. Szybko przemieszczające się powietrze po napotkaniu przeszkody orograficznej w postaci pasma gór spiętrza się po stronie nawietrznej i odchyla ku górze, a po stronie zawietrznej nie spływa laminarnie przy zboczu, lub dużym uskoku terenowym, lecz tworzy potężne wiry o poziomej osi, rotory, wywołujące falowanie powietrza. Fale te, w zależności od prędkości wiatru, wysokości przeszkody czy uskoku terenu, mogą sięgać wysoko w stratosferę. Fale powstające nad równinami mają bardziej złożoną strukturę, a podłożem wymuszającym falowanie warstw górnych jest masa zalegającego niżej powietrza o odmiennej charakterystyce.

W specyficznych miejscach obszaru falowania powietrza tworzą się charakterystyczne chmury Altocumulus lenticularis.

• Sebastian Kawa: Dlaczego szybowiec lata. www.sebastiankawa.pl. [dostęp 2012-09-23]. (pol.).
• Wojciech Mozdyniewicz: Loty falowe. Aeroklub PRL, seria: Szkolenie szybowcowe. Brak numerów stron w książce