Lotnictwo ogólne – Wikipedia, wolna encyklopedia
Lotnictwo ogólne (ang. General Aviation – GA) – obejmuje cały ruch lotniczy (prywatny i komercyjny) z wyłączeniem lotów rozkładowych oraz wojskowych. Jest to kategoria bardzo szeroka – zaliczają się do niej i loty paralotniami, z jednej strony, i kursy wynajmowanych na pojedyncze loty odrzutowych samolotów transportowych, z drugiej.
ICAO definiuje operacje lotnictwa ogólnego jako operacje z wykorzystaniem statków powietrznych, inne niż te wykonywane w ramach zarobkowego transportu lotniczego lub w ramach usług lotniczych[1].
Działający w ramach inicjatywy ESSI Agencji Unii Europejskiej ds. Bezpieczeństwa Lotniczego Zespół do spraw Bezpieczeństwa w zakresie Lotnictwa Ogólnego (European General Aviation Safety Team, EGAST) do GA zalicza: lotnictwo biznesowe, prace napowietrzne, lotnictwo sportowe i wyczynowe oraz latanie rekreacyjne (loty balonami, szybowcami, ultralekkimi samolotami, lotniami)[2].
Z kolei Part-NCO definiuje lotnictwo ogólne jako operacje niezarobkowe wykonywane z wykorzystaniem statków powietrznych innych niż skomplikowane technicznie statki powietrzne z napędem silnikowym, takie jak: loty zapoznawcze, akrobatyczne i zawodnicze/pokazowe; zrzuty skoczków spadochronowych, holowanie szybowców, loty motoszybowcami turystycznymi[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ [1]Załącznik 6 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, „Eksploatacja statków powietrznych”, Część II: Międzynarodowe lotnictwo ogólne – samoloty. Montreal: ICAO, 2008, s. 1.1–5.
- ↑ ESSI Zespół do spraw Bezpieczeństwa w zakresie Lotnictwa Ogólnego. European General Aviation Safety Team (EGAST). [dostęp 2014-12-05]. (pol.).
- ↑ Rozporządzenie Komisji (UE) nr 965/2012 z dnia 5 października 2012 r. ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do operacji lotniczych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008. „Dz.U. L 296, 25.10.2012, p.1”.