Lufa stożkowa – Wikipedia, wolna encyklopedia
Lufa stożkowa – rozwiązanie techniczne, które zaczęto stosować w późnych latach trzydziestych XX wieku.
Opis
[edytuj | edytuj kod]Lufa stożkowa została skonstruowana z wykorzystaniem badań niemieckiego konstruktora broni Hermanna Gerlicha. Lufy takie miały odmienny wygląd, wyraźnie zwężając się ku wylotowi. Pocisk z zewnętrzną warstwą z miękkiej stali był „przepychany” przez zwężającą się lufę, przez co osiągał znaczną prędkość wylotową.
Podkalibrowy pocisk miał rdzeń z węglika wolframu. Zewnętrzna osłona pocisku składała się z dwóch warstw miękkiej stali, które po wystrzale napierały na wolframowy rdzeń nadając mu bardzo dużą prędkość wylotową. Zwiększało to znacznie zdolność do przebijania pancerza, ale jednocześnie odnotowano kilka niekorzystnych czynników:
- lufa stożkowa nie nadawała się do strzelania amunicją odłamkową standardowych kalibrów,
- pojawiały się problemy ze stabilizacją pocisków w locie,
- żywotność lufy wynosiła około 500 strzałów[1].
Lufy stożkowe posiadały między innymi niemieckie armaty 2,8 cm sPzB 41 i 4,2 cm PaK 41.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Thomas Anderson: Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. T. I: 1939-1942. Wydawnictwo RM, 2023, s. 164. ISBN 978-83-8151-551-1.