Młynki (województwo lubelskie) – Wikipedia, wolna encyklopedia
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) | |
Strefa numeracyjna | 81 |
Kod pocztowy | 24-130[4] |
Tablice rejestracyjne | LPU |
SIMC | 0383679[5] |
Położenie na mapie gminy Końskowola | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego | |
Położenie na mapie powiatu puławskiego | |
51°25′40″N 22°02′26″E/51,427778 22,040556[1] |
Młynki – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, w gminie Końskowola[5][6].
Wieś stanowi sołectwo gminy Końskowola[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 596 mieszkańców[8].
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
1023687 | Oleśniak | część wsi |
Historia wsi
[edytuj | edytuj kod]Najstarsza wzmianka źródłowa, wspominająca wieś o nazwie Młynki pochodzi z 1469 r. Z tego roku pochodzi także informacja o „pracowitych” – a więc zapewne wolnych kmieciach – Wawrzyńcu Opacie i Janie Kuli, mieszkańcach Młynek. Co do genezy nazwy Młynki wypowiedziano zdanie, że pochodzi ona od młynów, przerabiających rudę darniową, wydobywaną sąsiednich Rudach. Jest to o tyle prawdopodobne, że wieś lokowana została nad rzeką Kurówką, a technologia wytwarzania żelaza z rudy darniowej wymagała płukania rudy po jej wydobyciu w celu usunięcia zanieczyszczeń, a następnie rozbijania. Fakt, że do tej ostatniej czynności potrzebne były młyny świadczy, że przetwarzano rudę wydobywaną w postaci twardych brył, a więc bogatą w żelazo. Nazwa miejscowości wywodzi się od młynów, które wspominane były w 1453 r. jako leżące na granicy Witowskiej Woli, należącej do Jana Konińskiego oraz Sielc, będących własnością jego brata Pawła.
Powstałe w latach 1470-1480 Księgi uposażeń diecezji krakowskiej (Liber Beneficiorum Dioecesiis Cracoviensis), mające przedstawiać należności względem Kościoła wszystkich miejscowości w diecezji, przynoszą szereg interesujących informacji o Młynkach. Opis wsi, nazwanej po łacinie „Mlynky” brzmi:--Młynki – wieś położona w parafii Konińska Wola, której dziedzicem jest Jan Koniński z rodu Rawiczów. Są w niej łany kmiece, z których dziesięcina snopowa i konopna wybierana i oddawana jest kościołowi oraz plebanowi w Gołębiu, a wartość tej dziesięciny wynosi do 9 grzywien. Nie ma w niej folwarku.
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego[9].
Wieś wchodziła w 1662 roku w skład majętności końskowolskiej Łukasza Opalińskiego[10].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 81662
- ↑ Wieś Młynki w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-09-30] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-09-30] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 799 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Strona gminy. Harmonogram wyboru sołtysów
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
- ↑ jacek Pielas, Podział latyfundium Łukasza Opalińskiego, marszałka nadwornego koronnego z lat 1668-1670, w: Inter maiestatem ac libertatem. Studia z dziejów nowożytnych dedykowane Profesorowi Kazimierzowi Przybosiowi, red. J. Stolicki, M. Ferenc, J. Dąbrowski, Kraków 2010, s. 158.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Młynki (10), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 546 .