French
DeutschMS Morska Wola – Wikipedia, wolna encyklopedia
.jpg) | |
| Poprzednie nazwy | „Rio Negro”, „Hindhead”, „Consul Horn” |
|---|---|
| Bandera | |
| Znak wywoławczy | SPEJ |
| Operator | |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | Friedrich Krupp, Germaniawerft A.G. Kilonia |
| Data wodowania | 1924 |
| Data wycofania ze służby | 4 listopada 1959 |
| Dane techniczne | |
| Nośność (DWT) | 4550 |
| Liczebność załogi | ok. 150 |
| Liczba pasażerów | 12 |
| Długość całkowita (L) | 96,4 m |
| Szerokość (B) | 14,5 m |
| Zanurzenie (D) | 6,5 m |
| Pojemność | brutto: 3338 RT |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik | silnik Diesla, 6-cylindrowy, Krupp |
| Moc silnika | 1400 KM |
| Liczba śrub napędowych | 1 |
| Prędkość maks. | 8-9 w. |
MS Morska Wola ex „Rio Negro”, ex „Hindhead”, ex „Consul Horn” – jeden z bliźniaczych polskich drobnicowców, zwodowany w 1925 jako „Consul Horn" w niemieckiej stoczni Friedrich Krupp Germaniawerft AG w Kilonii dla armatora H.C. Horn z Hamburga (drugim był MS Stalowa Wola) polski drobnicowiec. Statek posiadał możliwość zabrania dwunastu pasażerów. W 1934 został kupiony przez firmę brytyjską, gdzie pływał pod nazwą „Hindhead” i w 1936 razem z MS Stalowa Wola zakupiony został przez norweską firmę z Oslo A.S. Sobral, której służył jako „Rio Negro"[1][2].
Morska Wola została zakupiona w lutym 1939 przez GAL wraz z bliźniaczym MS Stalowa Wola do obsługi towarowej linii południowoamerykańskiej. Nazwana na cześć polskiej osady Morska Wola w Brazylii w stanie Parana, choć pierwotnie miała się nazywać „Bogumin”. Podniesienie polskiej bandery miało miejsce 22 lutego 1939 w Gdyni[1].
W czerwcu 1940 po klęsce Francji statkowi, dowodzonemu przez kpt. Jana Stankiewicza udało się pomimo trudności wydostać z Tonnay-Charente i udać do Wielkiej Brytanii. Przez kolejne 4 lata niemal bez przerwy statek pływał w konwojach atlantyckich pod dowództwem kpt. Jerzego Mieszkowskiego i kpt. Stanisława Zelwerowicza, przemierzając ocean 40 razy, unikając szczęśliwie licznych ataków, m.in. biorąc udział w konwoju HX-84, gdzie w obronie konwoju zatopiony został przez niemiecki krążownik ciężki Admiral Scheer brytyjski krążownik pomocniczy HMS Jervis Bay[1][2].
Po wojnie statek wrócił do kraju w listopadzie 1945. Obsługiwał m.in. linię lewantyńską i południowoamerykańską, jednak z uwagi na zużycie i nieznaczną szybkość zatrudniany był w trampingu. W 1951 przejęty został przez PLO i przekazano go rybołówstwu dalekomorskiemu (przedsiębiorstwo „Dalmor”, potem „Gryf”). Po przebudowie w 1952 MS Morska Wola stała się pierwszym polskim statkiem-bazą rybacką. W pierwszy rejs w nowym charakterze wyruszył 11 sierpnia 1952 i obsługiwał flotylle łowcze na Morzu Północnym[2].
Oddana na złom w 4 listopada 1959 r., po wejściu na skalistą mieliznę w Sundzie w grudniu 1958 poważnie uszkadzając kadłub[1][2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d COP na morzu, czyli burzliwe dzieje dwóch statków.. historia.interia.pl. [dostęp 2023-04-03]. (pol.).
- ↑ a b c d Barwna historia Morskiej Woli i Stalowej Woli.. historia.trojmiasto.pl. [dostęp 2023-04-03]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Miciński, Stefan Kolicki: Pod polską banderą. Gdynia: Wydawnictwo Morskie, 1962, s. 142–143, seria: Biblioteka miesięcznika "Morze".
- Jerzy Pertek: Druga mała flota. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1978.
- Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989, s. 48-49. ISBN 978-83-100-8902-1.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- "Morska Wola". wp39.pl. [dostęp 2010-04-17].