Maksymilian Linda – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maksymilian Linda

generał brygady
Pełne imię i nazwisko	Maksymilian Eugeniusz Linda
Data i miejsce urodzenia	12 lub 22 października 1860 Działoszyn
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1945 Zakopane
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Bataliony Celne
Stanowiska	komendant główny
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa
Odznaczenia

Maksymilian Eugeniusz Linda (ur. 12^[1] lub 22 października^[2] 1860 w Działoszynie, zm. 25 kwietnia 1945 w Zakopanem) – generał brygady Wojska Polskiego.

W 1892, po ukończeniu Szkoły Junkrów w Warszawie, rozpoczął służbę zawodową w piechocie Armii Imperium Rosyjskiego. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905 dowodził batalionem piechoty. Ranny w walkach, Odznaczył się i awansował na podpułkownika. W 1911 awansował na pułkownika. W czasie I wojny światowej dowodził pułkiem, brygadą i dywizją piechoty. Ponownie ranny. W 1917 był podany do awansu na generała majora.

Po rewolucji lutowej 1917 działał na rzecz Wojska Polskiego na Ukrainie. Był szefem sztabu 4 Dywizji Strzelców Polskich i dowódcą brygady piechoty w II Korpusie Polskim w Rosji. Od kwietnia do czerwca 1918 służył w III Korpusie Polskim w Rosji^[3]. Później dotarł do Polski.

W lutym 1919 został przydzielony do Departamentu Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Potem przewodniczący Komisji Kwalifikacyjnej w Departamencie Personalnym MSWojsk. 25 maja 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika^[4]. Od czerwca 1919 do kwietnia 1921 był dowódcą miasta Lwowa. W międzyczasie (22 maja 1920) został zatwierdzony w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[5]. 30 lipca 1920 Naczelny Wódz, na wniosek Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej, nadał mu tytuł generała podporucznika^[6]. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała podporucznika^[7].

30 maja 1921 Naczelny Wódz na wniosek ministra skarbu powołał go do czynnej służby i „oddał do dyspozycji i na etat Ministerstwa Skarbu”^[8]. Od czerwca 1921 do października 1922 był komendantem głównym Batalionów Celnych. Od lutego 1923 w stanie spoczynku. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu rzeczywistego generała brygady^[9].

Na emeryturze osiadł w Warszawie, a później w Chełmnie^[10][11]. Zmarł 25 kwietnia 1945 w Zakopanem. Pochowany na Nowym Cmentarzu w Zakopanem.

• chorąży (ros. прапорщик) – 1882
• podpułkownik (ros. подполковник) – 1905
• pułkownik (ros. полковник) – 1911
• tytularny generał podporucznik – 30 lipca 1920

• Krzyż Walecznych – dwukrotnie (1922)^[12]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Artur Ochał: Na litewskiej rubieży Brygada KOP Grodno (1929-1939). Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2017. ISBN 978-83-8098-148-5.