Malteny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Malteny – rozpuszczalna frakcja węglowodorów, będąca głównym, obok asfaltenów, składnikiem organicznym asfaltów; występują też w wielu innych bituminach. Asfalty mają charakter układów koloidalnych, w których asfalteny są rozproszone w maltenach. W przeciwieństwie do asfaltenów, malteny są rozpuszczalne w niskocząsteczkowych alkanach np. heksanie, co wykorzystuje się praktycznie do rozdzielenia tych składników asfaltu.

Barwa i konsystencja maltenów są zależne od proporcji składników, których główne grupy to:

• bezbarwne lub białe oleiste parafiny;
• brązowe oleje aromatyczno-nienasycone (stosunek molowy H/C ok. 1,5; orientacyjnie 30% atomów węgla w strukturach aromatycznych) o masach molowych 300-2000 u; główny składnik dyspergujący w układzie koloidalnym asfaltu, odpowiedzialny za podstawowe parametry użytkowe asfaltu;
• czarnobrunatne, zwykle twarde, żywice o masach molowych nawet wielu tysięcy u.

Ogólnie malteny są węglowodorami o średniej masie molowej niższej niż masa molowa asfaltenów, które z kolei bywają uważane za produkty naturalnej polimeryzacji tych pierwszych^[1]. W asfalcie wystawionym na światło słoneczne malteny polimeryzują (do asfaltenów) częściowo przyłączając tlen z powietrza.

• karbeny