Manu Tuilagi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Manu Tuilagi

Pełne imię i nazwisko	Etuale Manusamoa Tuilagi
Data i miejsce urodzenia	18 maja 1991 Fatausi, Samoa Zachodnie
Wzrost	185 cm
Masa ciała	112 kg
Rugby union
Pozycja	środkowy ataku
Kariera juniorska
Lata Zespół Hinckley R.F.C. John Cleveland College Leicester Tigers
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 2010– Leicester Tigers[1] 93 (145)
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)  Anglia U-16  Anglia U-18 2010–2011  Anglia U-20 2011 England Saxons[2] 2 (5) 2011–  Anglia[3] 37 (90) 2013 British and Irish Lions 1 (0)
↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 22 września 2019 r. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 7 marca 2020 r.
Dorobek medalowy Puchar świata srebro Japonia 2019
Multimedia w Wikimedia Commons

Manu Tuilagi (ur. 18 maja 1991 w Fatausi^[a] w Samoa Zachodnim) – samoański rugbysta występującym na pozycji środkowego ataku. Reprezentant Anglii, dwukrotny uczestnik i srebrny medalista pucharu świata.

Manu jest najmłodszym z siedmiu braci, spośród których tylko trzeci z kolei Olotuli, nie grał w rugby w barwach Leicester Tigers. Bracia Fereti „Freddie”, Enele „Henry”, Alesana „Alex”, Anitele „Andy” oraz Vavae wszyscy byli reprezentantami Samoa^[4].

Najmłodszy z rodzeństwa urodził się niedługo po tym, jak najstarszy brat Freddie trafił do drużyny narodowej, w związku z czym otrzymał imię Manusamoa, które jest jednocześnie przydomkiem samoańskiej reprezentacji (Manu Samoa)^[5].

Manu wraz z matką w 2004 roku^[6] przyleciał do Wielkiej Brytanii (do Cardiff, gdzie grał Freddie) dzięki sześciomiesięcznej wizie turystycznej. W 2009 roku Manu, jako nielegalny imigrant, miał zostać deportowany do Samoa, jednak dzięki wsparciu klubu i angielskiej federacji^[7] w lipcu 2010 roku otrzymał zgodę na pobyt stały w Wielkiej Brytanii^[8][5].

Na poziomie juniorskim Manu występował już na początku swojego pobytu w Wielkiej Brytanii w jednym z walijskich klubów^[5]. Po przenosinach do Leicester grał w Hinckley R.F.C. wśród 14- i 16-latków. Z drużyną do lat 16 zdobył puchar hrabstwa Leicestershire^[9]. Uczył się w John Cleveland College w Hinckley^[10]. Ze szkolną drużyną trzy razy z rzędu zdobył puchar hrabstwa, a w 2008 roku przegrał z Langley Park School for Boys w krajowym finale U-15 (Daily Mail Vase) rozgrywanym na Twickenham Stadium. Kiedy ponownie wystąpił na Twickersie, tym razem w kategorii do lat 18, zdobył przyłożenie, a jego drużyna wygrała z Hampton School^[9].

W 2009 roku w barwach Leicester Tigers grał podczas Middlesex Sevens, a także w towarzyskim meczu, kiedy to drużyna Tygrysów pokonała na własnym stadionie reprezentację Południowej Afryki^[9][5].

Po zapewnieniu sobie prawa pobytu w Wielkiej Brytanii i pozwolenia na pracę zawodową, Tuilagi mógł podpisać profesjonalny kontrakt z Tigers. W swoim debiutanckim sezonie 2010/2011 zdobył dla drużyny z Leicesteru osiem przyłożeń (pierwsze przeciw Leeds we wrześniu 2010 roku), jednak nie wystąpił w meczu finałowym. Było to związane z dziesięciotygodniowym (skróconym później o połowę) zawieszeniem, które zostało nałożone na Tuilagi po tym, jak w półfinale z Northampton Saints uderzył pięścią w twarz Chrisa Ashtona^[11][2][12]. Osłabiona brakiem swojego przebojowego zawodnika drużyna Tygrysów przegrała w finale na Twickenham z Saracens.

W kolejnym sezonie z klubem z Leicester dotarł aż do finału, gdzie jednak Tigers ulegli Harlequins 30–23^[13].

Ze względu na trwający ponad 36 miesięcy pobyt w Anglii, zgodnie z regułami IRB najmłodszy z braci Tuilagi mógł wybierać pomiędzy reprezentacjami Samoa i Anglii. Ostatecznie wraz z rodziną zadecydował, że z uwagi na wpływ, jaki Anglia miała w wychowanie i ukształtowanie młodego zawodnika, będzie występował w drużynie Czerwonej Róży^[14]. Tuilagi grę dla Anglii zaczynał w reprezentacjach do lat 16 i 18^[2]. W 2010 roku trafił do reprezentacji U-20, zaś 29 stycznia 2011 wystąpił po raz pierwszy w drugiej reprezentacji Anglii (England Saxons) w spotkaniu z Włochami A^[15]. Swój występ na stadionie Sixways pochodzący z Samoa zawodnik zaznaczył zdobytym przyłożeniem^[3].

W czerwcu tego samego roku znalazł się w 45-osobowej grupie przygotowującej się do Pucharu Świata w Nowej Zelandii. W seniorskiej drużynie zadebiutował 6 sierpnia 2011 roku w wygranym meczu z Walią – po raz kolejny zdobył też przyłożenie w swoim pierwszym występie^[3]. Ostatecznie Tuilagi znalazł się w wąskiej kadrze na nowozelandzki turniej.

W dniu pierwszego meczu na Pucharze Świata liczył sobie 20 lat i 150 dni, co uczyniło go najmłodszym reprezentantem Anglii na imprezie tej rangi (rekord Jonny’ego Wilkinsona z 1999 roku pobił o 15 dni)^[2]. Podczas turnieju był wyróżniającym się graczem^[5], co udokumentował dwoma przyłożeniami, z Gruzją^[16] i Rumunią^[17]. We wszystkich meczach Anglików wystąpił w podstawowym składzie na pozycji zawnętrznego środkowego ataku (pozycja nr 13). Pomimo dobrej postawy Manu, drużyna Czerwonej Róży pożegnała się z turniejem już w ćwierćfinale^[18].

Dzień po odpadnięciu z Pucharu Świata, Manu wyskoczył z promu pasażerskiego w Auckland, po czym dopłynął do nabrzeża. Za to wykroczenie został ukarany przez nowozelandzką policję grzywną w wysokości 3 000 funtów^[19][6].

Po zakończeniu turnieju, Tuilagi doznał złamania kości jarzmowej, przez co ominęły go dwa pierwsze mecze Pucharu Sześciu Narodów 2012^[3]. Po kontuzji wystąpił m.in. na Stade de France w meczu z Francją. Tuilagi po raz kolejny przyczynił się do zwycięstwa Anglii, gdyż mecz zakończył się dwupunktowym zwycięstwem gości, a pochodzący z Samoa zawodnik zdobył otwierające wynik przyłożenie^[20]. Jesienią tego samego roku, w czteromeczowej serii (z Fidżi, Wallabies, Springboks oraz All Blacks) zdobył cztery przyłożenia^[21]. W ostatnim z wymienionych spotkań (które Anglicy wygrali 38–21), oprócz przyłożenia zaliczył także dwa ostatnie podania^[22].

W 2019 roku brał udział w Pucharze Świata, podczas którego reprezentacja Anglii dotarła do finału. W nim jednak 12:32 uległa Południowej Afryce^[23][24].

• Młody Zawodnik Leicester Tigers w sezonie 2010/2011^[12]
• Odkrycie sezonu 2010/2011^[2]
• Młody Zawodnik Roku według Stowarzyszenia Rugbystów (Rugby Players' Association) za sezon 2010/2011^[2] (otrzymał ponad 60% głosów)^[12]