March for Our Lives – Wikipedia, wolna encyklopedia

March for Our Lives

Logo protestów
Państwo	Stany Zjednoczone
Miejsca wystąpień	Waszyngton (głównie), całe Stany Zjednoczone i poza granicami kraju (lokalnie)
Początek wystąpień	marzec 2018
Przyczyny wystąpień	Masakry w szkołach: w Parkland (pierwsza edycja protestów) i Uvalde (druga edycja), spowodowane zdaniem uczestników protestów zbyt łatwym dostępem do broni w kraju
Charakter wystąpień	Pokojowe protesty, aktywizm na rzecz ograniczenia dostępu do broni
brak współrzędnych

March for Our Lives (MFOL, pol. Marsz dla naszych żyć, Marsz za nasze życia) – nazwa masowych protestów uczniów szkół w Stanach Zjednoczonych, które odbyły się w marcu 2018 roku jako forma sprzeciwu wobec łatwej dostępności do broni palnej w tym kraju^[1]. Główny protest March for Our Lives odbył się 24 marca 2018 roku w stolicy kraju Waszyngtonie, w tym samym dniu odbyło się też ponad 800 siostrzanych manifestacji zwołanych przez uczniów w całych Stanach Zjednoczonych i poza ich granicami^[2][3][4]. Przyczyną protestów była masakra w szkole w Parkland z lutego 2018 roku, która była następną krwawą strzelaniną szkolną w historii USA^[5].

Protestujący proponowali wprowadzenie na szczeblu federalnym takich przepisów jak: wprowadzenia uniwersalnego systemu sprawdzania przeszłości nabywców broni palnej, podniesienia na poziomie federalnym wieku od którego można legalnie posiadać broń do 21 lat^[6], zakazania prywatnych targów broni podczas których prywatni handlarze nie sprawdzają przeszłości nabywców broni lub sprawdzają ją pobieżnie bez weryfikacji, przywrócenia federalnego zakazu sprzedaży broni szturmowej z 1994 roku, a także zakazania sprzedaży magazynków o wysokiej pojemności^[7].

Druga edycja wydarzenia miała miejsce 11 czerwca 2022 roku, w reakcji na masakrę w szkole w Uvalde^[8][9].

Osobny artykuł: Strzelanina w Douglas High School w Parkland

W dniu 14 lutego 2018 roku w szkole Marjory Stoneman Douglas High School w Parkland na Florydzie uzbrojony w karabin AR-15 19-letni Nikolas Cruz otworzył ogień w stronę uczniów i pracowników na korytarzach i w klasach. Zginęło 17 osób, a 17 następnych zostało rannych^[10]. Cruz, który był opóźniony w rozwoju i już wcześniej wykazywał się niebywałą agresją i nadpobudliwością oraz depresyjnymi stanami^[11], zakupił karabinek AR-15 całkowicie legalnie^[12].

Przyczyną drugiej edycji protestów była natomiast masakra w szkole w Uvalde w Teksasie. Uzbrojony również w karabin AR-15 18-letni Salvador Ramos zastrzelił 21 osób, w tym 19 dzieci, a 18 ranił, zanim został zastrzelony przez służby^[13]; Ramos także nabył broń legalnie^[14].

Protest był planowany przez organizację Never Again MSD, założoną przez ocalałych uczniów z liceum w Parkland, we współpracy z organizacją non-profit Everytown for Gun Safety, która zajmuje się prowadzeniem statystyk z zakresu przestępczości z użyciem broni palnej^[15]. Głównymi organizatorami protestu byli uczniowie Cameron Kasky^[16], X González i David Hogg^[17]. W pierwszą miesięcznicę masakry w szkole w Parkland, jeszcze przed ogólnokrajowymi protestami, zwołano manifestację Enough! National School Walkout^[18], podczas której uczniowie z wielu szkół w całych Stanach Zjednoczonych wyszli przed budynki placówek i czcili pamięć ofiar masakry minutą ciszy^[19]; główna manifestacja odbyła się przed budynkiem Białego Domu w Waszyngtonie^[20].

Pomysł organizacji protestów młodych ludzi opowiadających się za kontrolą broni poparło wielu celebrytów i znanych osobistości. Wśród nich byli m.in.: Steven Spielberg^[21], Selena Gomez, Justin Bieber^[22], Gabrielle Giffords (która została postrzelona podczas masakry w Tucson w 2011 roku), Amy Schumer, Harry Styles^[23] czy Paul McCartney^[24].

Największy protest, liczący od 200 000 do 800 000 uczestników, odbył się w stolicy USA, Waszyngtonie, w południe kiedy uczestnicy protestów zebrali się na alei Pensylwańskiej (Pennsylvania Avenue). Uczestnicy nieśli ze sobą różne transparenty wyrażające poparcie dla ograniczenia dostępu do broni i krytykujące Narodowe Stowarzyszenie Strzeleckie Ameryki (NRA), które lobbuje za jej łatwym dostępem^[25].

Wśród osób przemawiających na proteście byli uczniowie, którzy ocaleli z zaatakowanej w lutym szkoły w Parkland: Cameron Kasky, David Hogg, Delaney Tarr, Sarah Chadwick, Alex Wind, Jaclyn Corin, Ryan Deitsch, Aalayah Eastmond, Samantha Fuentes i X Gonzalez^[26]. Na miejsce miał też przybyć brat jednej z ofiar masakry, ale nie udało mu się dotrzeć z powodu kłopotów logistycznych^[27].

W marszu uczestniczyły znane osobistości, w tym Ariana Grande, Ben Platt, Miley Cyrus, Jennifer Hudson, Selena Gomez i Demi Lovato^[28][29], natomiast w siostrzanym marszu w Los Angeles wzięła udział ówczesna senator (późniejsza wiceprezydent USA) Kamala Harris. Na marszu w Waszyngtonie pojawiła się też wnuczka Martina Luthera Kinga^[30], a także brat Victorii Soto, nauczycielki zabitej w masakrze w Sandy Hook w 2012 roku^[31].

Na początku marszu odczytano nazwiska 17 zabitych w Parkland osób, które były odczytywane przez X Gonzalez, po czym zarządzono minutę ciszy dla ich upamiętnienia^[32]. Później odbyły się przemowy liderów marszu. Po przemówieniu X Gonzalez, tłum uczestników nagrodził je brawami. Przemowa Gonzalez, w której znalazło się wezwanie do działania w sprawie ograniczenia dostępu do broni, wcześniejszy moment ciszy i późniejsze brawa po przemówieniu zostały nazwane przez media najbardziej pamiętnym i najsilniejszym momentem protestów^[33][34][35].

Druga edycja marszu wydarzyła się 11 czerwca 2022 roku. Zaczęła się w południe w Waszyngtonie, kiedy pod pomnikiem Waszyngtona zebrało się od kilku do kilkunastu tysięcy osób. Miały też miejsce dziesiątki innych protestów w kraju i za granicą USA^[8]. Jeden z liderów MFOL, David Hogg, powiedział podczas wydarzenia: Jeśli nasz rząd nie potrafi zrobić nic, po tym jak 19 dzieci zostało zamordowanych (...) to czas, by zmienić tych, którzy są w rządzie^[36].

Protestujących wsparł m.in. prezydent Stanów Zjednoczonych Joe Biden, mówiąc, że dołącza się do głosów protestujących i ponownie apeluje do Kongresu o działanie^[36].

Znaczna większość osób prywatnych, mediów i znanych osobistości była nastawiona pozytywnie do marszu^[37], był on krytykowany głównie przez prawicowych populistów i NRA^[38].

Narodowe Stowarzyszenie Strzeleckie Ameryki było od początku negatywnie nastawione do marszu^[39]. Członkowie i przywódcy organizacji twierdzili, że protesty mają na celu pozbawienie obywateli prawa do posiadania broni palnej. Oskarżali też elity z Hollywood o wspieranie tych protestów^[40][41].

W protestach uczestniczyła duża część polityków z Partii Demokratycznej, która opowiada się za ograniczeniem dostępu do broni. Jednakże uczestniczyło w nim również kilku polityków z Partii Republikańskiej^[42].

Republikański senator z Florydy, Marco Rubio, podważał dużą skalę protestów i stwierdził, że protestujący są jedynie zwolennikami zaostrzenia dostępu do broni, a wiele osób myśli inaczej niż oni^[43]. Były republikański senator Rick Santorum krytykował protestujących i stwierdził, że powinni oni wziąć kursy z pierwszej pomocy, a nie maszerować w protestach^[44]; wypowiedź ta spotkała się z oburzeniem^[45].

Ruch MFOL używa także intensywnie mediów społecznościowych, w których jest odbierany w przeważającym stopniu pozytywnie. Już miesiąc po proteście z 2018, konta MFOL w mediach społecznościowych były śledzone przez ok. 1,3 miliona osób. Na Twitterze hasztag #MarchForOurLives został użyty wówczas ponad 3.6 miliona razy^[46][47].

Pierwsza aktywność stowarzyszeń związanych z ruchem miała miejsce na Twitterze^[48]. Podczas samej masakry w Parkland kilku uczniów także używało mediów społecznościowych kiedy się ukrywali przed sprawcą; wówczas wywołało to kontrowersje^[49]. Uczniowie ocaleli ze strzelaniny zaczęli prowadzić początki ich aktywności społecznej właśnie na Twitterze. Ruch korzysta także z Facebooka^[50] i Snapchata, a wiele osób uczestniczących w głównym marszu w Waszyngtonie w 2018 roku korzystało ponadto z Instagrama gdzie wstawiali zdjęcia dokumentujące wydarzenie^[51][52][46].

W Stanach Zjednoczonych główny protest odbył się w Waszyngtonie na alejach Pensylwańskich. Protestujący byli też m.in. pod Kapitolem Stanów Zjednoczonych i Trump Hotel. Obecność pod tym ostatnim była wyrazem sprzeciwu wobec bezczynności administracji ówczesnego prezydenta USA Donalda Trumpa w kwestii ograniczenia dostępu do broni.

Na północnym wschodzie USA największe protesty odbyły się w miastach: Hartford^[53], Portland^[54], Boston^[55], Concord^[56], Nowy Jork^[57][58][59], Pittsburgh^[60], Providence^[61], Montpelier^[62] i w kilku małych miejscowościach spisowych w hrabstwie Somerset w stanie New Jersey^[63].

W środkowych i środkowo-zachodnich stanach USA największe manifestacje odbyły się w miastach: Chicago^[64], Springfield^[65], Indianapolis^[66], Cedar Rapids^[67], Detroit^[68], Saint Paul^[69], Rochester^[70], Saint Louis^[71], Fargo^[72], Cleveland^[73], Sioux Falls^[74], Milwaukee^[75] i Kansas City^[76].

Na południu USA największe manifestacje odbyły się w miastach: Birmingham^[77], Orlando^[78], Parkland (mieście gdzie wydarzyła się masakra w Stoneman Douglas High School)^[79], Fernandina Beach^[80], Jacksonville^[81], Atlanta^[58], Bowling Green^[82], Baton Rouge^[83], Annapolis^[84], Raleigh^[85], Oklahoma City^[86], Charleston^[87], Chattanooga^[88], Austin^[89] i Richmond^[90].

Na zachodzie USA największe manifestacje odbyły się w miastach: Anchorage^[91], Phoenix^[92], Los Angeles^[93], San Francisco^[94], Encinitas^[95], Honolulu^[96], Denver^[97], Albuquerque^[98], Corvallis^[99], Portland^[100], Salt Lake City^[101], Saint George^[102], Seattle^[103], Spokane^[104] i Bellingham^[105].

Protesty miały też mieć miejsce na Portoryko, ale były tam pewne problemy organizacyjne; został w pełni zorganizowany dopiero w listopadzie 2020 roku, dwa lata po protestach z marca 2018 roku^[106].

Poza Stanami Zjednoczonymi, protesty odbyły się też w wielu innych miejscach na świecie, w tym w innych miastach Ameryki Północnej i w miastach europejskich^[107].

Największe protesty osób popierających MFOL poza granicami USA odbyły się w miastach Vancouver, Victoria^[108], Akra^[109], Jerozolima^[110], Berlin^[111], Londyn^[112], Rzym^[111], Amsterdam^[113], Warszawa, Kopenhaga i Bruksela^{[114][115][116][117][118]}, Melbourne^[119], Sydney^[120], Auckland^[121] i Buenos Aires^[122].

W drugiej edycji marszu protesty odbyły się w około 300 różnych miejscach w całym kraju^[36], w tym w wielu dużych miastach USA, z czego główny w stolicy, Waszyngtonie. Większość ma się wydarzyć w miastach na wschodzie USA. Poza granicami USA, marsze są zaplanowane także m.in. w Niemczech, Szwajcarii, Francji, Meksyku, we Włoszech i w Hiszpanii^[123].

W 2020 roku kontrowersyjna republikańska polityczka z Georgii i późniejsza członkini Kongresu USA, Marjorie Taylor Greene, zaczęła nachodzić protestujących i organizatorów marszów. W jednym z takich incydentów, zaszła drogę Davidowi Hoggowi, jednemu z założycieli przedsięwzięcia, i zaczęła stalkować go z telefonem w ręku. Taylor Greene wcześniej podważała istnienie masakr w Parkland i Sandy Hook, twierdząc, że nigdy się one nie wydarzyły lub były spiskiem przeprowadzonym w celu zabrania ludziom broni palnej^[124][125].

• Masowe strzelaniny w Stanach Zjednoczonych