Marian Suda – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marian Wincenty Suda
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data urodzenia

8 września 1900

Data i miejsce śmierci

30 marca 1943
Oflag VII A Murnau

Przebieg służby
Lata służby

do 1943

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Strzelców Podhalańskich,
Batalion ON „Sambor”

Stanowiska

adiutant
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons

Marian Wincenty Suda (ur. 8 września 1900, zm. 30 marca 1943 w Murnau) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 września 1900 jako syna Wincentego[1][2]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1921 i był zweryfikowany z lokatą 7 w 1923[3] oraz w 1924[4], z lokatą 6 w 1928[5]. Był oficerem 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku w 1923[6]; w 1924 nadetatowym[7] i wówczas służył jako adiutant w Batalionie Szkolnym Piechoty nr 10[8], następnie był oficerem w 1928[9]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i lokatą 168 w korpusie oficerów piechoty w 1932[10]. W czerwcu 1935 nadal pełnił służbę w 2 psp[11][12]. Podczas służby kierował Towarzystwem Narciarskim 2 psp w Sanoku (organizującym m.in. kursy narciarskie w Łupkowie)[13].

W Sanoku został prezesem Towarzystwa Hodowców Gołębi Pocztowych i Ras Krajowych, zorganizowanego 19 marca 1927[14]. W latach 20. był sekretarzem zarządu Stowarzyszenia Łowieckiego w Sanoku[15].

Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 58. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1]. W 1939 był dowódcą Samborskiego Batalionu Obrony Narodowej i jednocześnie komendantem 96 Obwodu Przysposobienia Wojskowego w Samborze przy 6 psp[16].

Na czele Samborskiego Baonu ON walczył w kampanii wrześniowej[17]. Został wzięty przez Niemców do niewoli i był osadzony w Oflagu VII A Murnau, gdzie zmarł 30 marca 1943 i został pochowany na tamtejszym cmentarzu[a][18].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Autor publikacji Stefan Majchrowski wskazał tożsamość Wincenty Suda. Por. Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 129.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 31.
  2. ↑ Marian Suda. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-02-10].
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 452.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 394.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 252.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 379.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 328.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1378.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 102.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 73.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 616.
  12. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 72.
  13. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym. Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, [w:] Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 606, 608.
  14. ↑ Komunikat Towarzystwa Hodowców Gołębi Pocztowych. „Gospodarz”. Nr 10, s. 2, 1 lipca 1927. 
  15. ↑ Starostwo powiatowe w Sanoku. Stowarzyszenia i związki 1919–1939 (zespół 23, sygn. 13, nr mikr. 160756). Archiwum Państwowe w Przemyślu, s. 183.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 666, 684.
  17. ↑ Dalecki 1989 ↓, s. 26, 32, 56, 65-67, 80, 377, 379.
  18. ↑ Marian Suda. nieobecni.com.pl. [dostęp 2016-11-20].
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marian_Suda&oldid=75010983”