Maricius – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maricius – polski herb szlachecki z nobilitacji.

Opis herbu

W polu barwy nieznanej chomąto; Klejnot: włócznia w słup a na niej godło.

Nadany Wojciechowi Szymonowi Mariciusowi (Marycjuszowi), 11 czerwca 1559. Herb powstał w wyniku adopcji do herbu Chomąto, przez Michała Wulkowskiego.

Maricius - Marycjusz.

Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 177. ISBN 83-7181-217-5.

Herby	szlachecki mieszczański chłopski własny państwowy miejski korporacji fantazyjne mówiący
Elementy herbu	tarcza herbowa godło (figury heraldyczne, mobilia herbowe) klejnot herbowy zawój (tortillon) korona heraldyczna korona rangowa hełm heraldyczny labry ostrew płaszcz heraldyczny trzymacze heraldyczne podpory heraldyczne postument heraldyczny order herbowy dewiza herbowa zawołanie
Oznaki godności	świeckie kościelne
Inne	herbarz rola herbowa herold blazonowanie szrafowanie tynktura krzyż heraldyczny totem kamon
Działy heraldyki	heraldyka francuska (heraldyka napoleońska) heraldyka polska (heraldyka kaszubska) heraldyka brytyjska (heraldyka angielska, heraldyka szkocka) heraldyka kościelna heraldyka szachowa heraldyka fantazyjna