Mariel (1980) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mariel
	; „Mariel” podczas podróży na Kubę z radzieckim numerem burtowym w 1981
Klasa	fregata
Projekt	1159T
Oznaczenie NATO	Koni
	Historia
Stocznia	Stocznia im. Gorkiego, Zielonodolsk
Położenie stępki	17 lipca 1979
Wodowanie	21 czerwca 1980
	Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	SKR-28
Wejście do służby	30 grudnia 1980
Wycofanie ze służby	wrzesień 1981
	Kuba
Nazwa	Mariel
Wejście do służby	23 września 1981
Wycofanie ze służby	1997
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa 1520 t; pełna 1673 t
Długość	96,51 m
Szerokość	12,56 m
Zanurzenie	5,47 m
	Napęd
	CODAG: 1 turbina gazowa o mocy 20 000 KM, 2 silniki wysokoprężne o mocy 16 000 KM, 3 śruby
Prędkość	29 węzłów
Zasięg	4000 Mm przy prędkości 14 w.
	Uzbrojenie
	1×II wyrzutnia pocisków plot. Osa-M (20 rakiet); 4 działa plot. 76 mm AK-726 (2×II); 4 działka plot. 30 mm AK-230 (2×II); 2 wyrzutnie rbg RBU-6000 (2×XII) (120 rbg); 2 zrzutnie bg, 14 min
Załoga	108

Mariel – kubańska fregata radzieckiego projektu 1159T (w kodzie NATO: Koni II), z końcowego okresu zimnej wojny. Nosiła numer burtowy 350. Wodowana w 1980 roku, weszła do służby w Rewolucyjnej Marynarce Wojennej Kuby w 1981 roku. Wycofana ze służby w 1997 roku.

Budowa

Osobny artykuł: Fregaty rakietowe projektu 1159.

Fregata „Mariel” była pierwszą z trzech jednostek radzieckiego projektu 1159T (w kodzie NATO: Koni II) zbudowanych dla Kuby na przełomie lat 70/80. XX wieku^[1]. Stanowiły one typ małych fregat rakietowych budowanych w ZSRR wyłącznie na eksport dla zaprzyjaźnionych państw^[2]. Odmiana projektu 1159T stanowiła wariant tropikalny^[1].

Stępkę pod budowę okrętu położono 17 lipca 1979 roku w stoczni nr 340 im. Gorkiego w Zielonodolsku, pod numerem stoczniowym 251, a kadłub wodowano 21 czerwca 1980 roku^[2]. Zgodnie z radziecką praktyką, po ukończeniu tymczasowo wcielono ją do służby w marynarce ZSRR 30 grudnia 1980 roku pod radzieckim oznaczeniem SKR-28 i przypisano do Floty Czarnomorskiej^[3].

Opis

Osobny artykuł: Fregaty rakietowe projektu 1159.

Skrócony opis ogólny

Okręt miał kadłub gładkopokładowy, stalowy, z nadbudówką na śródokręciu ze stopów lekkich^[3]. Na pokładzie dziobowym i rufowym umieszczone były pojedyncze wieże artylerii uniwersalnej, a na pokładówce przed rufową wieżą, wysuwana wyrzutnia rakiet przeciwlotniczych Osa-M. Wyporność standardowa wynosiła 1520 ton, a pełna 1673 tony^[4]. Długość wynosiła 96,51 m, szerokość 12,56 m, a zanurzenie maksymalne 5,47 m^[4]. Załoga liczyła 108 osób^[4]^[a].

Siłownia była w układzie CODAG i składała się z dwóch marszowych silników wysokoprężnych 68W o mocy łącznej 16 000 KM, napędzających dwie śruby, oraz turbiny gazowej mocy szczytowej M-8G o mocy 20 000 KM, napędzającej środkową śrubę^[5]. Napęd pozwalał na osiągnięcie prędkości maksymalnej 29 węzłów oraz zasięgu 4000 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 14 w lub 1900 Mm przy prędkości maksymalnej^[4].

Uzbrojenie i wyposażenie

Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowiły cztery armaty uniwersalne kalibru 76 mm w dwóch dwudziałowych wieżach AK-726, z zapasem 1200 nabojów^[4]. Ich ogniem kierował radar artyleryjski MR-105 Turiel^[4]. Uzbrojenie artyleryjskie uzupełniały cztery działka przeciwlotnicze kalibru 30 mm w dwóch dwudziałowych wieżach AK-230, sprzężone z radarem kierowania ogniem MR-104 Ryś^[4] (według źródeł zachodnich, „Mariel” jako jedyna miała zamiast dwóch działek AK-230 dwa sześciolufowe działka systemu Gatlinga AK-630)^[6]. Uzbrojenie rakietowe stanowiła dwuprowadnicowa wyrzutnia ZIF-122 dla rakiet przeciwlotniczych bliskiego zasięgu systemu Osa-M, z zapasem 20 pocisków 9M33^[4].

Do zwalczania okrętów podwodnych służyły dwie dwunastoprowadnicowe wyrzutnie RBU-6000 Smiercz-2 rakietowych bomb głębinowych, z zapasem 120 bomb RGB-60^[4]. Uzupełniały je dwie zrzutnie dla 12 bomb głębinowych B-1^[4]. Okręt mógł zabrać 14 min na torach minowych^[4]^[b].

Wyposażenie radiolokacyjne, oprócz systemów kierowania ogniem, stanowiła stacja radiolokacyjna dozoru ogólnego MR-302 i stacja wyszukiwania celów Fut-N^[4]. Ponadto okręt miał radar nawigacyjny Don-2^[4]. Do wykrywania okrętów podwodnych służyła stacja hydrolokacyjna MG-311 Wyczerga^[4]. Okręt miał też wyposażenie walki radioelektronicznej w postaci stację rozpoznawczej Bizań-4B^[4]. Do walki elektronicznej służyły nadto dwie szesnastoprowadnicowe wyrzutnie celów pozornych PK-16^[6].

Służba

Fregata wypłynęła na Kubę jeszcze pod banderą radziecką, jako SKR-28, z tymczasowym numerem burtowym 864, przepływając z Morza Czarnego przez Bosfor 29 lipca 1981 roku^[6]. 23 września 1981 roku została wcielona do służby kubańskiej^[7]^[c]. Otrzymała nazwę „Mariel” i stały numer burtowy 350^[7]^[6].

Fregata bazowała w Cienfuegos^[8]. Informacje o jej służbie nie były ujawniane i nie są bliżej znane w publikacjach^[7]. W związku z kryzysem gospodarczym na Kubie w latach 90., większość jej okrętów utraciła sprawność^[8]. W konsekwencji, „Mariel” została wycofana ze służby w 1997 roku^[7].

Uwagi

↑ Według źródeł zachodnich, załoga liczyła 110 osób (Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 124).
↑ Według innych źródeł, mógł zabierać 22 miny (Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 124).
↑ Według Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 124, przetransferowana z Morza Czarnego 24 września 1981.

Przypisy

↑ ^a ^b Rochowicz 2020 ↓, s. 52-53.
↑ ^a ^b Rochowicz 2020 ↓, s. 45-46.
↑ ^a ^b Rochowicz 2020 ↓, s. 46.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Rochowicz 2020 ↓, s. 47.
↑ Rochowicz 2020 ↓, s. 46-47.
↑ ^a ^b ^c ^d Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 124.
↑ ^a ^b ^c ^d Rochowicz 2020 ↓, s. 53-54.
↑ ^a ^b Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 153.

Bibliografia

Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
Robert Rochowicz. Fregaty na eksport. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 1-2/2020. XXV (196), s. 44-54, styczeń – luty 2020. ISSN 1426-529X.

[5] Według źródeł zachodnich, załoga liczyła 110 osób (Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 124).

[8] Według innych źródeł, mógł zabierać 22 miny (Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 124).

[10] Według Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 124, przetransferowana z Morza Czarnego 24 września 1981.

[CITEREFRochowicz202052-53-1] Rochowicz 2020 ↓, s. 52-53.

[CITEREFRochowicz202045-46-2] Rochowicz 2020 ↓, s. 45-46.

[CITEREFRochowicz202046-3] Rochowicz 2020 ↓, s. 46.

[CITEREFRochowicz202047-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Rochowicz 2020 ↓, s. 47.

[CITEREFRochowicz202046-47-6] Rochowicz 2020 ↓, s. 46-47.

[CITEREF''Jane’s_Fighting_Ships_1986-87''124-7] Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 124.

[CITEREFRochowicz202053-54-9] Rochowicz 2020 ↓, s. 53-54.

[CITEREF''Jane’s_Fighting_Ships_1996–97''153-11] Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 153.

[1]

[2]

[3]

[4]

[a]

[5]

[6]

[b]

[7]

[c]

[8]

„Mariel” podczas podróży na Kubę z radzieckim numerem burtowym w 1981
Klasa	fregata
Projekt	1159T
Oznaczenie NATO	Koni
Historia
Stocznia	Stocznia im. Gorkiego, Zielonodolsk
Położenie stępki	17 lipca 1979
Wodowanie	21 czerwca 1980
Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	SKR-28
Wejście do służby	30 grudnia 1980
Wycofanie ze służby	wrzesień 1981
Kuba
Nazwa	Mariel
Wejście do służby	23 września 1981
Wycofanie ze służby	1997
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa 1520 t pełna 1673 t
Długość	96,51 m
Szerokość	12,56 m
Zanurzenie	5,47 m
Napęd
CODAG: 1 turbina gazowa o mocy 20 000 KM, 2 silniki wysokoprężne o mocy 16 000 KM, 3 śruby
Prędkość	29 węzłów
Zasięg	4000 Mm przy prędkości 14 w.
Uzbrojenie
1×II wyrzutnia pocisków plot. Osa-M (20 rakiet) 4 działa plot. 76 mm AK-726 (2×II) 4 działka plot. 30 mm AK-230 (2×II) 2 wyrzutnie rbg RBU-6000 (2×XII) (120 rbg) 2 zrzutnie bg, 14 min
Załoga	108