Menuet (muzyka) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Menuet – forma muzyczna oparta na tańcu menuet. Metrum 3/4. Tempo umiarkowane^[1]^[2]. Grany z gracją.

Początkowo miał budowę dwuczęściową, a od czasów Mozarta trzyczęściową, w której środkową część stanowił kontrastujący drugi menuet, zwany trio. Popularny był już w baroku, kiedy był częścią suity barokowej. W muzyce okresu klasycyzmu jego rola znacznie wzrosła; był często trzecią częścią form opartych na cyklu sonatowym, takich jak: sonata, symfonia. U romantyków, począwszy od Ludwiga van Beethovena został wyparty przez scherzo^[1]^[2].

Znane menuety:

Wolfgang Amadeus Mozart – kilkadziesiąt menuetów na instrument klawiszowy lub orkiestrę
Ludwig van Beethoven – menuet na fortepian G-dur (1795)
Giacomo Puccini – menuet na kwartet smyczkowy (1890)
Luigi Boccherini – menuet z Kwintetu smyczkowego nr 13
Christian Petzold – menuet G-dur przypisywany J.S. Bachowi (BWV 114)^[3]

Menuety z XX wieku, nawiązujące do dawnej twórczości:

Ignacy Jan Paderewski – menuet G-dur
Maurice Ravel – Menuet antique

Przypisy

↑ ^a ^b Habela 1968 ↓, s. 112.
↑ ^a ^b Chodkowski 1995 ↓, s. 550-551.
↑ Hans-JoachimH.J. Schulze Hans-JoachimH.J., Ein 'Dresdner Menuett' im zweiten Klavierbüchlein der Anna Magdalena Bach: Nebst Hinweisen zur Überlieferung einiger Kammermusikwerke Bachs, „Bach-Jahrbuch”, 65, 1979, s. 56, DOI: 10.13141/bjb.v1979 .

Bibliografia

Jerzy Habela: Słowniczek muzyczny. Warszawa: PWM, 1968. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).

[CITEREFHabela1968112-1] Habela 1968 ↓, s. 112.

[CITEREFChodkowski1995550-551-2] Chodkowski 1995 ↓, s. 550-551.

[3] Hans-JoachimH.J. Schulze Hans-JoachimH.J., Ein 'Dresdner Menuett' im zweiten Klavierbüchlein der Anna Magdalena Bach: Nebst Hinweisen zur Überlieferung einiger Kammermusikwerke Bachs, „Bach-Jahrbuch”, 65, 1979, s. 56, DOI: 10.13141/bjb.v1979 .

[1]

[2]

[3]