Metafizyka – Wikipedia, wolna encyklopedia

metafizyka klasyczna – jedna z podstawowych dyscyplin filozoficznych, badająca najogólniejsze właściwości bytu (zobacz też: ontologia), ukonstytuowana przez Arystotelesa i rozwijana przez św. Tomasza, Dunsa Szkota czy Ockhama
metafizyka – w ujęciu marksistowskim sposób myślenia, metoda poznania, która, w przeciwieństwie do metody dialektycznomaterialistycznej, bierze za punkt wyjścia antydialektyczną interpretację rzeczywistości
metafizyka krytyczna – forma nowej metafizyki rozwijanej przez kierunek metafizyczny w neokantyzmie (Ottona Liebmanna, Friedricha Paulsena, Johannesa Volkelta)
Metafizyka – dzieło Arystotelesa