Metoda jackknife – Wikipedia, wolna encyklopedia

Metoda jackknife, rzadziej metoda scyzorykowa[1][2] (ang. jackknife resampling) – procedura statystyczna będąca jedną z metod repróbkowania, w ramach której na podstawie dostępnej próby tworzy się (najczęściej z użyciem odpowiedniego programu komputerowego) dużą liczbę nowych próbek, dzięki którym możliwe jest przybliżenie rozkładu badanej cechy w populacji[3].

Metoda jacknife została stworzona i opublikowana po raz pierwszy przez brytyjskiego statystyka Maurice’a Quenouille’a w 1949 r. Następnie została rozwinięta przez amerykańskiego matematyka i statystyka Johna Tukeya w 1958 r. Niekiedy, odwołując się do nazwisk twórców, nazywa się tę metodę Quenouille-Tukey jackknife. Tukey wprowadził nazwę tej metody jacknife (pol. scyzoryk), aby zaznaczyć, że jest to uniwersalne narzędzie, mające potencjalnie wiele zastosowań[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Przemysław Biecek, Wpływ korelacji statystyk testowych na współczynniki FDR i FWER [online], 2008 (pol.).
  2. ↑ Bartosz Majchrowicz, Juliusz Doboszewski, Tomasz Placek, Droga donikąd? Co pozostało z eksperymentów Libeta nad wolną wolą, „FILOZOFIA NAUKI”, 24 (2), 1 czerwca 2016, s. 51-75 (pol.).
  3. ↑ Chernick, M. R. (2012). Resampling methods. „Wiley Interdisciplinary Reviews: Data Mining and Knowledge Discovery”, 2(3), 255-262.
  4. ↑ Yu, C. H., (2002) Resampling methods: Concepts, Applications, and Justification, „Practical Assessment, Research, and Evaluation”, 8(1): 19. doi: https://doi.org/10.7275/9cms-my97.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Metoda_jackknife&oldid=74286996”