Miłydar (herb szlachecki) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Miłydar^[1] – polski herb szlachecki z nobilitacji.

Opis herbu z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania:

W polu srebrnym między dwoma gałązkami oliwnymi, czerwone serce z sześcioramienną złotą gwiazdą.
Klejnot: Na hełmie w koronie, złota gwiazda sześcioramienna na pięciu strusich piórach.
Labry czerwone podbite srebrem.

Herb nadany 9 lipca 1768 przez króla Stanisława Augusta Jakubowi Stanisławowi Albrechtowi – przez blisko 40 lat patron sądów asesorskich^[2].

Jedna rodzina herbownych (herb własny):

Albrecht.

• Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. Warszawa: Główny skład Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897. Brak numerów stron w książce
• Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 226. ISBN 978-83-60597-10-1.

• Herb Miłydar z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla