Michał Terlecki (oficer artylerii) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michał Terlecki
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1892
Zahutyń

Data śmierci

1947

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Artylerii Ciężkiej,
3 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów,
14 Wielkopolski Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku,
dowódca pułku,
szef artylerii dywizji

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Oficer Orderu Korony Rumunii (1932–1947)

Michał Terlecki[a] (ur. 30 sierpnia 1892 w Zahutyniu, zm. 1947) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 sierpnia 1892 w Zahutyniu[1][2][3]. Był synem Józefa, tamtejszego rolnika[1][2]. Mieszkał z rodzicami w domu nr 41[1][2]. Był wyznania greckokatolickiego[1]. W 1913 zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Jan Ciałowicz, Jan Kuźnar, Włodzimierz Mozołowski, Franciszek Prochaska, Klemens Remer – wszyscy także późniejsi oficerowie Wojska Polskiego)[4][3][5]. Po maturze podjął studia na akademii leśniczej[3].

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7][8]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Był oficerem 1 pułku artylerii ciężkiej w Modlinie w 1923, 1924[9][10] oraz w 1928, gdy był przydzielony do 1 Okręgowego Szefostwa Artylerii[11]. Przed 1932 uzyskał tytuł magistra[12]. Został awansowany do stopnia majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[13]. W marcu tego roku został wyznaczony w 3 pułku artylerii lekkiej Legionów w Zamościu na stanowisko kwatermistrza[14][15]. W czerwcu 1933 został przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu[16]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisko wykładowcy[17].

Następnie pełnił służbę na stanowisku I zastępcy dowódcy 14 pułku artylerii lekkiej w Poznaniu. 1 września 1939 roku objął dowództwo tego pułku i na jego czele walczył w kampanii wrześniowej[18]. 12 września 1939 został ranny pod Mąkolicami[19]. Odnotowany został jako jeniec oflagu VII A Murnau (nr jeniecki 972)[20]. W 1947 roku, w czasie pełnienia obowiązków służbowych szefa artylerii dywizji, zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Był wzorem żołnierza. Dowódca o głębokiej i wszechstronnej wiedzy wojskowej. O rzadko spotykanej odwadze w czasie najbardziej niebezpiecznych momentów walki. Człowiek pełen osobistego uroku i wyjątkowej kultury. Wielki przyjaciel żołnierzy[19].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W ewidencji wojskowej jego tożsamość była podawana jako „Michał Terlecki II”.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1905/1906 (zespół 7, sygn. 39). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 148.
  2. ↑ a b c CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 282.
  3. ↑ a b c XXXII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1912/13. Sanok: Fundusz Naukowy, 1913, s. 59.
  4. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 27 z 1 lipca 1913. 
  5. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-03-15].
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 820.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 744.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 460.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 779.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 698.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 434.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 1032.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 183.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 101.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 671.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
  18. ↑ Ignatowicz 1969 ↓, s. 14.
  19. ↑ a b Ignatowicz 1969 ↓, s. 21.
  20. ↑ Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką ↓, poz. 1.
  21. ↑ Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 38, poz. 1812: Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1957 z 1921 r.
  22. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  23. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  24. ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Terlecki_(oficer_artylerii)&oldid=74381390”