Michael Moorer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michael Moorer

Manny Pacquiao i Michael Moorer
Pseudonim	Double M
Data i miejsce urodzenia	12 listopada 1967 Brooklyn
Obywatelstwo	USA
Wzrost	188 cm
Styl walki	leworęczny
Kategoria wagowa	ciężka, półciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	57
Zwycięstwa	52 (40KO)
Porażki	4 (3KO)
Remisy	1

Michael Lee Moorer (ur. 12 listopada 1967 na Brooklynie) – amerykański bokser, były mistrz świata WBO w wadze półciężkiej oraz WBO, WBA i IBF w wadze ciężkiej.

Jako amator w 1986, wywalczył brązowy medal podczas Igrzysk dobrej woli w wadze junior średniej. W tym samym roku był również mistrzem USA w wadze junior średniej. Karierę amatorską zakończył z bilansem 48 zwycięstw i 16 porażek.

Jako zawodowiec zadebiutował 4 marca 1988 roku, pokonując przez TKO w 1 rundzie Adriana Riggsa. Po stoczeniu zaledwie 11 walk, jeszcze w tym samym roku w którym zadebiutował otrzymał szansę walki o wakujący pas WBO. Jego rywalem był Ramzi Hassan, który w poprzedniej walce przegrał na punkty z Virgillem Hillem. Moorer zwyciężył przez TKO w 5 starciu, zdobywając tytuł^[1].

Do pierwszej obrony pasa przez Moorera doszło 14 stycznia 1989 roku. Pokonał przez TKO w 2 rundzie Victora Claudio po tym, jak sędzia postanowił przerwać pojedynek po kolejnym nokdaunie Portorykańczyka^[2]. W 2 obronie przeciwnikiem był Frankie Swindell, którego Moorer zmusił do poddania w 6 rundzie, zasypując go potężnymi ciosami w narożniku^[3].

W 1988 roku został wyróżniony przez Magazyn The Ring prospektem roku.

Do końca 1990 roku obronił tytuł jeszcze 7 razy. Pokonał on m.in.: byłego mistrza świata tej kategorii Lesliego Stewarta^[4], Jeffa Thomspona^[5] czy Mike'a Sedillo^[6]. Wszystkie 7 obron zakończył przed czasem. Po ostatniej obronie z Dannym Stonewalkerem^[7], zwakował tytuł przechodząc do wagi ciężkiej.

Do wagi ciężkiej przeszedł jako wielki postrach. Z 22 stoczonych walk w kategorii półciężkiej wszystkie zakończył przed czasem. W debiucie pokonał przez TKO w 2 rundzie Terry'ego Davisa. Po pokonaniu kolejnych 6 mniej znanych rywali dostał szansę walki o pas WBO. W walce o zwakowany tytuł, jego przeciwnikiem był Bert Cooper, który już próbował zdobyć pas z Evanderem Holyfieldem, ale przegrał. Walka była najtrudniejszą do tej pory jaką stoczył Moorer. Obydwaj byli liczeni już w 1 rundzie, potem Cooper posłał go na deski w rundzie 3. Moorer przetrwał kryzys i zakończył walkę w 5 rundzie, zwyciężając przez TKO^[8]. Walka została uznana przez (KO Magazine) walką roku 1992.

W 1993 roku pokonał jednogłośnie na punkty byłego mistrza świata WBA, Jamesa Smitha, a w następnej walce znokautował swojego byłego rywala Frankiego Swindella.

22 kwietnia 1994 roku doszło do jednej z dwóch jego potyczek z Evanderem Holyfieldem. Stawką pojedynku były pasy WBA i IBF, czyli miano niekwestionowanego króla wagi ciężkiej. Po 12 rundach Moorer, pomimo nokdaunu w 2 rundzie, zwyciężył na punkty decyzją większości. Doszło do kontrowersji, gdy jeden z sędziów zamiast zapisać 2 rundę, w której Moorer był na deskach dał ją remisową, bo gdyby zapisał ją na konto Holyfielda zostałby ogłoszony remis^[9].

5 listopada 1994 roku doszło do jego pojedynku z jednym z najlepszych w historii wagi ciężkiej George'em Foremanem. Moorer, pomimo iż kontrolował cały pojedynek, w 10 rundzie znalazł się na deskach po potężnym prawym prostym Foremana i został wyliczony. Foreman został najstarszym mistrzem świata wagi ciężkiej w historii boksu, mając 45 lat, ponadto nokaut został okrzyknięty przez Magazyn The Ring nokautem roku^[10].

Po pokonaniu mniej znanego Melvina Fostera Moorer zmierzył się o zwakowany przez Foremana pas IBF. Jego przeciwnikiem był Niemiec Axel Schulz i walka tam też się odbyła. Po 12 rundach Moorer zwyciężył niejednogłośnie na punkty, zdobywając po raz trzeci mistrzowski tytuł^[11].

Tytuł obronił jeszcze dwukrotnie, stopując w ostatnim, 12 starciu po bardzo wyrównanym pojedynku Fransa Bothę^[12] oraz, decyzją większości na punkty z Vaughnem Beanem^[13].

8 listopada 1997 roku doszło do drugiej potyczki z Evanderem Holyfieldem, a stawką tytuły WBA i IBF. Holyfield totalnie zdeklasował Moorera w rewanżu, wygrywając przez poddanie w 8 rundzie, rzucając Moorera na deski, aż 5krotnie w całym pojedynku^[14].

Na ring powrócił w 2000 roku. Do końca lutego 2002 roku stoczył 5 pojedynków z mało znanymi rywalami, z czego wygrał 4 i jeden zremisował. 17 sierpnia został brutalnie znokautowany w 1 rundzie przez Davida Tuę^[15]. W kolejnych 4 walkach, zwyciężał tylko 3krotnie, ulegając w 2004 roku Kubańczykowi Eliseo Castillo.

W grudniu 2004 roku zwyciężył jeszcze świetnego niegdyś Wasilija Żyrowa przez TKO w 9 rundzie^[16]. Pod koniec kariery stoczył jeszcze 5 walk, z których wszystkie wygrał, kończąc karierę ostatecznie w 2008 roku.

• Michael Moorer – BoxRec