Miecznik (urząd) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2014-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Miecznik (mieczownik) – dworski urzędnik w średniowiecznej Polsce, zawiadujący zbrojownią panującego i noszący przed nim miecz, będący oznaką jego władzy wojskowej.

Od XIV w. miecznik przekształcił się w tytularny urząd dworski (miecznik wielki koronny, od XVI w. także miecznik wielki litewski). Miecznicy poszczególnych księstw (ziem) stali się niskimi w hierarchii urzędnikami ziemskimi.

Dzieciom miecznika przysługiwały tytuły odojcowskie. Dla synów tytułem takim był miecznikowic^[1], a dla córek miecznikówna^[2]. Żony miały prawo do tytułu odmężowskiego miecznikowa^[2].

W kulturze polskiej Miecznik z Kalinowa jest jedną z postaci w operze Straszny dwór z librettem Jana Chęcińskiego i muzyką Stanisława Moniuszki, ojcem głównych kobiecych bohaterek dzieła, Jadwigi i Hanny. To jego i jego praojców dom jest głównym, tytułowym miejscem akcji i ze względu na odwieczną urodę mieszkanek, budzącą zazdrość najbliższych innych panien, przekornie nazwany Strasznym dworem^[3].

Zobacz hasło miecznik w Wikisłowniku

• urzędy ziemskie
• urzędy centralne
• miecznictwo - zawód rzemieślnika (płatnerza) wykonującego miecze i inną broń białą