Mieczysław Borkowski (major) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Borkowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 stycznia 1896
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1964
Londyn

Zawód, zajęcie

inżynier

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Krzyż Waleczności Armii gen. Bułak-Bałachowicza Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Mieczysław Borkowski (ur. 23 stycznia 1896 w Warszawie, zm. w 1964 w Londynie) – polski inżynier lotnictwa, kawaler Orderu Virtuti Militari, major kawalerii rezerwy Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 stycznia 1896 w Warszawie, ówczesnej stolicy guberni warszawskiej, w rodzinie Marka i Heleny z Koźmińskich (ok. 1870–1952)[1][2]. Początkowe wykształcenie otrzymał w domu[3]. Następnie uczył się w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego[3]. Od klasy siódmej uczęszczał do Gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego[3]. W 1914, po zdaniu matury, wyjechał do Paryża z zamiarem studiowania w Szkole Nauk Politycznych[3]. W grudniu tego roku wrócił do Warszawy, a w następnym roku wstąpił jako ochotnik do armii rosyjskiej[3]. W 1916, po ukończeniu Mikołajewskiej Szkoły Kawalerii (ros. Николаевское кавалерийское училище) kontynuował służbę w armii rosyjskiej do 1918[3]. Następnie wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i został przydzielony do 3 pułku ułanów[3].

11 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do odtwarzanego 3 pułku ułanów[4]. W szeregach tego oddziału walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie na wojnie z bolszewikami[3]. Wyróżnił się 8 marca 1920 pod wsią Unoryca, gdzie szarżował na czele 3. szwadronu na dwie baterie bolszewickie osłanianie przez żołnierzy 510 pułku strzelców i zdobył cztery armaty oraz dwa karabiny maszynowe[5].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 375. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[6]. W tym samym roku zdał egzamin i został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[3]. Z dniem 31 października 1923 został zwolniony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do macierzystego pułku[7][8][9][10]. Wkrótce po tym wyjechał do Paryża, gdzie ukończył studia w École de Génie-civil i otrzymał dyplom inżyniera lotnictwa[11]. Do 1931 pracował w Paryżu[3]. Z powodu ciężkiej choroby wrócił do kraju[3]. W 1933 pozostawał bez zajęcia[3]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Leszno 67[12]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Królewska Huta i nadal posiadał przydział do 3 pułku ułanów[13]. Na stopień majora rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 30. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[14].

7 stycznia 1941 został przeniesiony z Centrum Obozu Wyszkolenia do 7 Oddziału Kadrowego Rozpoznawczego, a dwa dni później wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy tego oddziału[15][16].

Zmarł w 1964 w Londynie i został pochowany na cmentarzu North Sheen[17].

Był kawalerem, dzieci nie miał[18].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  2. Cmentarz Stare Powązki: KAMILLA KOŹMIŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-06-24].
  3. a b c d e f g h i j k l Kolekcja ↓, s. 4.
  4. Kolekcja ↓, s. 4, 5.
  5. Kolekcja ↓, s. 6.
  6. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 165.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 68 z 27 października 1923, s. 722.
  8. a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
  9. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 605, 681, tu błędnie wykazywany jako oficer zawodowy.
  10. a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 548.
  11. Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  12. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  13. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 118, 588.
  14. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 676.
  15. Rozkazy dzienne 1941 ↓, s. 17.
  16. Historia Oddziału 1941 ↓, s. 20.
  17. The Polish Heritage Society UK Ltd. : Honours : Polish Graves in North, West & South London cemeteries and churches. The Polish Heritage Society UK Ltd.. [dostęp 2023-06-25]..
  18. Kolekcja ↓, s. 2, stan na dzień 16 maja 1933.
  19. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 12.
  20. Dobrzyński 1929 ↓, s. 46.
  21. Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 407.
  22. Kolekcja ↓, s. 1 foto.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]