French
DeutschMieczysław Borkowski (major) – Wikipedia, wolna encyklopedia
.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 stycznia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1964 |
| Zawód, zajęcie | inżynier |
_podpis.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
     | |
Mieczysław Borkowski (ur. 23 stycznia 1896 w Warszawie, zm. w 1964 w Londynie) – polski inżynier lotnictwa, kawaler Orderu Virtuti Militari, major kawalerii rezerwy Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 23 stycznia 1896 w Warszawie, ówczesnej stolicy guberni warszawskiej, w rodzinie Marka i Heleny z Koźmińskich (ok. 1870–1952)[1][2]. Początkowe wykształcenie otrzymał w domu[3]. Następnie uczył się w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego[3]. Od klasy siódmej uczęszczał do Gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego[3]. W 1914, po zdaniu matury, wyjechał do Paryża z zamiarem studiowania w Szkole Nauk Politycznych[3]. W grudniu tego roku wrócił do Warszawy, a w następnym roku wstąpił jako ochotnik do armii rosyjskiej[3]. W 1916, po ukończeniu Mikołajewskiej Szkoły Kawalerii (ros. Николаевское кавалерийское училище) kontynuował służbę w armii rosyjskiej do 1918[3]. Następnie wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i został przydzielony do 3 pułku ułanów[3].
11 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do odtwarzanego 3 pułku ułanów[4]. W szeregach tego oddziału walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie na wojnie z bolszewikami[3]. Wyróżnił się 8 marca 1920 pod wsią Unoryca, gdzie szarżował na czele 3. szwadronu na dwie baterie bolszewickie osłanianie przez żołnierzy 510 pułku strzelców i zdobył cztery armaty oraz dwa karabiny maszynowe[5].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 375. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[6]. W tym samym roku zdał egzamin i został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[3]. Z dniem 31 października 1923 został zwolniony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do macierzystego pułku[7][8][9][10]. Wkrótce po tym wyjechał do Paryża, gdzie ukończył studia w École de Génie-civil i otrzymał dyplom inżyniera lotnictwa[11]. Do 1931 pracował w Paryżu[3]. Z powodu ciężkiej choroby wrócił do kraju[3]. W 1933 pozostawał bez zajęcia[3]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Leszno 67[12]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Królewska Huta i nadal posiadał przydział do 3 pułku ułanów[13]. Na stopień majora rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 30. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[14].
7 stycznia 1941 został przeniesiony z Centrum Obozu Wyszkolenia do 7 Oddziału Kadrowego Rozpoznawczego, a dwa dni później wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy tego oddziału[15][16].
Zmarł w 1964 w Londynie i został pochowany na cmentarzu North Sheen[17].
Był kawalerem, dzieci nie miał[18].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5043[19][12][20][21]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[8][10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[8]
- Gwiazda Górnośląska[8]
- Krzyż Waleczności Armii gen. Bułak-Bałachowicza[8]
- Medal Zwycięstwa[22]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KAMILLA KOŹMIŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-06-24].
- ↑ a b c d e f g h i j k l Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4, 5.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 6.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 165.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 68 z 27 października 1923, s. 722.
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 605, 681, tu błędnie wykazywany jako oficer zawodowy.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 548.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 118, 588.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 676.
- ↑ Rozkazy dzienne 1941 ↓, s. 17.
- ↑ Historia Oddziału 1941 ↓, s. 20.
- ↑ The Polish Heritage Society UK Ltd. : Honours : Polish Graves in North, West & South London cemeteries and churches. The Polish Heritage Society UK Ltd.. [dostęp 2023-06-25]..
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, stan na dzień 16 maja 1933.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 12.
- ↑ Dobrzyński 1929 ↓, s. 46.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 407.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1 foto.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Borkowski Mieczysław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.22-1548 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-24].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Historia Oddziału Rozpoznawczego 7 Brygady Strzelców, sygn. C.57. [dostęp 2023-06-25].
- Rozkazy dzienne 7 Brygady Kadrowej Strzelców, sygn. R.16. [dostęp 2023-06-25].
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Bohdan Dobrzyński: Zarys historji wojennej 3-go pułku ułanów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.