French
DeutschMieczysław Sierkuczewski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 kapitan marynarki | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska | dowódca II dywizjonu bojowego, dowódca I dywizjonu bojowego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
Mieczysław Sierkuczewski herbu Lubicz (ur. 1 lutego?/13 lutego 1895 w Machirówce, zm. 1940 w Charkowie) – oficer Marynarki Wojennej Wojska Polskiego w stopniu kapitana marynarki, dowódca I dywizjonu bojowego Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej, uczestnik kampanii wrześniowej, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się na obszarze powiatu dziśnieńskiego w guberni wileńskiej. Był synem Mateusza i Julii z domu Tołłoczko. W trakcie I wojny światowej służył w rosyjskiej marynarce wojennej. W 1919 roku wstąpił do Armii Polskiej we Francji gen. J. Hallera.
Ukończył Kurs Dowódców Batalionów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Służył w 3 pułku artylerii ciężkiej i 18 pułku artylerii ciężkiej. W 1920 roku przydzielony do Marynarki Wojennej. Zgodnie z rozkazem szefa Departamentu dla Spraw Morskich kontradm. Kazimierza Porębskiego otrzymał stopień podporucznika marynarki w korpusie rzeczno-brzegowym, następnie został zweryfikowany jako porucznik marynarki ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku[1][2]. Początkowo służył we Flotylli Wiślanej (wojna polsko-bolszewicka) na motorówkach, do 19 sierpnia 1921 roku był dowódcą Zespołu Motorówek. W 1923 roku został komendantem statku minowego „Generał Sosnkowski” w dywizjonie monitorów Floty Wiślanej[3], a w 1924 roku komendantem statku sztabowego „Admirał Sierpinek”[4]. Od 1926 do 1939 roku służył we Flotylli Pińskiej (w 1928, 1932 w dowództwie[5][6]). W latach 1927–1928 dowodził monitorem rzecznym ORP „Wilno”, a następnie przeniesiono go do Dowództwa Flotylli Pińskiej. Został awansowany do stopnia kapitana marynarki ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929[7]. W 1934 roku był kolejno dowódcą II dywizjony bojowego i dowódcą kutrów łączności. W późniejszym czasie dowodził Bazą Wysuniętą Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej.
Od sierpnia 1939 roku zajmował stanowisko dowódcy I dywizjonu bojowego, z którym brał udział w kampanii wrześniowej. Po wyczerpaniu możliwości operacyjnych i samozatopieniu jednostek pływających objął dowództwo pododcinka „Kaczanowicze”, które sprawował do 17 września. Jako dowódca załóg I dywizjonu bojowego dostał się do niewoli sowieckiej nad jeziorem Tur i przebywał w obozie w Starobielsku[8]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[8], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[9]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3017[8].
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[10] – mianował go pośmiertnie na stopień majora[11][12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[13][14][15].
Odznaczenia i ordery
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1445.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 1314.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1439.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 1307.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 855.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 896.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 399.
- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 482.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 56 [dostęp 2024-10-10] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Praca zbiorowa pod redakcją dr. Jana Sawickiego. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Zespół autorski: st. kust. dypl. dr Maria Babnis, kmdr Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, inż. Alfons Jankowski, dr Jan Sawicki. Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. ISBN 83-86703-50-4
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
