Migotanie światła – Wikipedia, wolna encyklopedia

Migotanie światła (ang. flicker) – wrażenie niestabilności postrzegania wzrokowego spowodowane przez bodziec świetlny, którego luminancja lub rozkład spektralny zmienia się w czasie. Zmiany luminancji źródeł światła powodują wahania napięcia^[1]. Powyżej pewnej granicy migotanie staje się uciążliwe. Uciążliwość rośnie bardzo szybko wraz ze wzrostem amplitudy wahań. przy pewnych częstościach nawet bardzo małe amplitudy mogą być uciążliwe^[2].

Poziom dyskomfortu spowodowanego migotaniem światła, wyznaczany jest metodą pomiarową migotania UIE-IEC i określany za pomocą dwóch współczynników^[3]:

• Wskaźnik krótkotrwałego migotania światła (ang. short-term flicker severity value) – ${\displaystyle P_{st}}$
• Wskaźnik długotrwałego migotania światła (ang. long-term flicker severity value) – ${\displaystyle P_{lt}}$

Te dwie wartości tworzą bezwymiarowe jednostki zaakceptowane przez międzynarodową społeczność naukową.