Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych – polskie ministerstwo istniejące w latach 1932–1951, odpowiedzialne za rozwój wsi i rolnictwa, przeprowadzenie reformy rolnej i przebudowę ustroju rolnego. Minister był członkiem Rady Ministrów.

Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej, które miało moc ustawy, ustanowiono w 1932 r. urząd Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych, który powstał w wyniku zniesienia urzędu Ministerstwa Rolnictwa i urzędu Ministerstwa Reform Rolnych^[1].

• Seweryn Ludkiewicz (1932–1933)
• Bronisław Nakoniecznikow-Klukowski (1933–1934)
• Juliusz Poniatowski (1934–1939)
• Andrzej Witos (1944, kierownik resortu)
• Edward Osóbka-Morawski (1944, kierownik resortu)
• Edward Bertold (1944–1945)
• Stanisław Mikołajczyk (191945–1947)
• Jan Dąb-Kocioł (1947–1951)

Zakres działania urzędu Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych obejmował:

• sprawy należące dotychczas do zakresu działania Ministra Rolnictwa, z wyjątkiem spraw szkolnictwa oraz spraw Państwowego Instytutu Meteorologicznego;
• sprawy należące dotychczas do Ministra Reform Rolnych;
• sprawy, które zostały przekazane do urzędu Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych rozporządzeniem Prezydenta RP z 1932 r. w sprawie zniesienia urzędu Ministerstwa Robót Publicznych.

Ustawą z 1944 r. o powołaniu Rządu Tymczasowego Rzeczypospolitej Polskiej ustanowiono rząd w skład którego wchodził Minister Rolnictwa i Reform Rolnych^[2].

Na podstawie ustawy z 1951 r. o organizacji władz naczelnych, w dziedzinie rolnictwa zniesiono urząd Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych i ustanowiono urząd Ministerstwa Rolnictwa oraz urząd Ministerstwa Państwowych Gospodarstw Rolnych^[3].