Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2014
Sevens Grand Prix Series 2014
|
Szczegóły |
Organizacja | Europa |
Termin | 7 czerwca – 21 września 2014 |
Zwycięzca | Francja |
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2014 – trzynaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez FIRA-AER mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 7 czerwca do 21 września 2014 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istniał system awansów i spadków.
Po dwa turnieje wygrały Anglia i Francja, jednak dzięki lepszej postawie w pozostałych zawodach tytuł mistrza Europy zdobyli Francuzi, pozostałe miejsca na podium zajęli Szkoci i Anglicy. Relegowana została najsłabsza w gronie elity Rumunia[1][2][3][4][5][6].
Mistrzostwa zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów – czterech w GPS oraz trzech w niższych dywizjach.
Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu czterech turniejów w czerwcu i wrześniu – w Lyonie, Moskwie, Manchesterze i Bukareszcie – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[7]:
Miejsce | Punkty |
1 | 20 |
2 | 18 |
3 | 15 |
4 | 14 |
5 | 12 |
6 | 10 |
7 | 7 |
8 | 6 |
9 | 4 |
10 | 3 |
11 | 2 |
12 | 1 |
Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – czołowa ósemka awansowała do półfinałów, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci
Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz i dwie z Dywizji A zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli zwycięzcy zawodów odpowiednio Dywizji A oraz obu turniejów Dywizji B.