Mitrat – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mitrat – w Cerkwi prawosławnej i Kościele greckokatolickim duchowny wyższego stanu, któremu przysługuje prawo do noszenia mitry^[1].

W języku starogreckim słowo μίτρα mitra (lub jon. μίτρη mitre) oznacza część garderoby noszoną na głowie (zależnie od epoki i kontekstu: ozdobną opaskę damską, opaskę sportowca, turban, nakrycie głowy kapłana). Mitra noszona przez mitratów nie jest jednak zwieńczona krzyżem jak mitra biskupia. Razem z mitrą duchowny otrzymuje „nabiedrzec”, czyli wydłużony romb zakładany jako część stroju liturgicznego^[1].

Mitrat jest członkiem konsystorza biskupiego^[2], należy do ścisłego grona najbliższych współpracowników ordynariusza diecezji. Tytuł mitrata odpowiada tytułowi infułata lub kanonika w kościele łacińskim^[1].

Mitrat może być spowiednikiem patriarchy, metropolity, biskupa – tak, jak kanonik w Kościele łacińskim może być spowiednikiem papieża^{[potrzebny przypis]}.

• archimandryta
• igumen
• protopop
• protojerej
• diak