Mumia (fitopatologia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mumia — wyschnięte szczątki owoców ziarnkowych i pestkowych. Szczątki te składają się z nie do końca rozłożonych fragmentów tkanki miękiszowej przerośniętych grzybnią pasożyta. Grzybnia i szczątki komórek tworzą pseudoskleroty, czyli wegetatywne organy przetrwalnikowe. Mumie owoców najczęściej są czarne, twarde i suche oraz dość trwałe, co wpływa, że ich rozkład zachodzi dopiero w następnym sezonie wegetacyjnym. Na mumiach, przeważnie po 2-krotnym zimowaniu mogą się tworzyć owocniki grzybów Monilinia fructigena i Monilinia laxa^[1].

Mumie są jedną z oznak etiologicznych przy oznaczaniu gatunku patogena, który zaatakował roślinę. Aby zapobiec jego rozprzestrzenianiu się powinny być z drzew usuwane i niszczone^[2].

Przypisy

↑ Zbigniew Borecki: Nauka o chorobach roślin. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987, s. 21. ISBN 83-09-00983-6.
↑ SelimS. Kryczyński SelimS., ZbigniewZ. Weber ZbigniewZ. (red.), Fitopatologia, t. 1. Podstawy fitopatologii, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, ISBN 978-83-09-01063-0 .

[Borecki-1] Zbigniew Borecki: Nauka o chorobach roślin. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987, s. 21. ISBN 83-09-00983-6.

[fito-2] SelimS. Kryczyński SelimS., ZbigniewZ. Weber ZbigniewZ. (red.), Fitopatologia, t. 1. Podstawy fitopatologii, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, ISBN 978-83-09-01063-0 .

[1]

[2]