Nagare-zukuri – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nagare-zukuri (jap. 流れ造り, 流造 także: 流破風造 nagare-hafu-zukuri) – jeden ze stylów architektonicznych, stosowanych przeważnie w budownictwie głównych pawilonów (honden) w chramach shintō^[1].

Styl ten rozwinął się w okresie Nara, a pierwszymi chramami zbudowanymi według niego były oba sanktuaria Kamo w Kioto. Nazwa odnosi się do kształtu dwuspadowego dachu, wykazującego wpływ budownictwa kontynentalnego, w tym buddyjskiego^[2].

Chramy, które stosują ten styl, nie są ograniczone do konkretnego regionu Japonii. Cechą charakterystyczną nagare-zukuri jest dwuspadowy dach, który jest unikalny w asymetrycznej równowadze, z długim, wydłużonym przednim spadem o płynnej krzywiźnie. Przednie nachylenie dachu nazywa się mae-nagare (前流), a tylne – ushiro-nagare (後流). Uważa się, że nazwa nagare-zukuri (styl „płynący”, ang. „wave-style”, „flowing style”)^[1] wywodzi się z kształtu przedniej części dachu dwuspadowego, przypominającego opadającą falę^[3].

Budowle drewniane w stylu nagare-zukuri mogą mieć kamienny fundament i wsparte na palach galeryjki okalające budynek na 1/3 wysokości. Wejście ulokowane jest pośrodku ściany szczytowej, na wysokości galeryjki, ze schodami prowadzącymi od poziomu gruntu.

• 
  Kandani-jinja w Sakaide, w prefekturze Kagawa
• 
  Dwupoziomowa brama (wieżowa, rōmon) w chramie Shimogamo-jinja w Kioto
• 
  Chram Ujigami-jinja w Uji

• Jinja
• Shimogamo-jinja

• litera N. W: Jolanta Tubielewicz: Kultura Japonii – słownik. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1996, s. 217. ISBN 83-02-06378-9. (pol.).